FAMILIE PINCHE APEN IN BLIJDORP

Maandag, 26 oktober 2020. Op deze zonnige en ietwat winderige herfstdag bezocht ik Diergaarde Blijdorp weer eens, met pluche beer Leitje op de rug. Er waren een aantal dieren in ruste en dus binnen, zoals de leeuwen en de olifanten. Die hebben we vandaag dus niet kunnen zien, maar dat is niet erg, want wij hebben een abonnement - in principe kan je dan 365 dagen per jaar de dierentuin bezoeken (momenteel in deze coronatijd tijdelijk met een tijdslot entree) en als je de ene keer bepaalde dieren niet ziet, dan zie je ze een andere keer juist weer wél! Eén van de tijgers hebben we vandaag juist extra goed gezien. En ook gehoord! Net zoals vorige week was het vrouwtje nog steeds krols. Ze liep rond in de tijgerkreek en brulde erop los. Het klonk indrukwekkend. 

Vlakbij de tijgerkreek was de 'woning' van de mangoesten. Vorige week hebben we ze ook gezien. De mangoesten hebben kleintjes. Die kleintjes zijn in die ene week al iets zelfstandiger geworden, maar ze worden door hun ouders nog steeds goed beschermd. Moeder komt naar de kleintjes toe hollen en pakt de baby's bij het nekvel als ze te ver van de ouders vandaan lopen. En dan is het hupsakee, het kuiltje in en niemand die ze meer ziet! Mangoesten zijn prachtige dieren, vrij klein, egaal bruin, alert en snel, en heel zorgzaam voor elkaar. 

Het bezoek aan Blijdorp begon vandaag, zoals gebruikelijk, met een groetje aan de pinché apen in het Oceanium, tegenover het Caraïbisch Café. Het is een gezinnetje met vader, moeder, een tweeling die in 2019 geboren is, en een tweeling die afgelopen voorjaar is geboren. Op bovenstaande foto is goed te zien hoe één van de baby's op de rug van de ouder zit, een beetje slordig. De baby is hier één dag oud (voorjaar 2020). De andere baby zit ook op de rug, maar 'hangt' naar de andere kant en is dus niet goed zichtbaar op de foto. De kleintjes zijn dus nu al weer een half jaar oud en zitten niet meer op de rug van de ouders. Ze springen en dollen door het hele verblijf en zijn al bijna net zo groot als de ouders. 

Ik vind het geweldig om een abonnement op de diergaarde te hebben en regelmatig te komen kijken, want je kunt de dieren zien opgroeien. Daardoor krijg je naar je gevoel echt een band met ze. 

WANDELEN LANGS DE REEUWIJKSE PLASSEN BIJ GOUDA

Hoewel het vandaag bewolkt was en tijdens de heen tocht naar Gouda zelfs een beetje motregen viel, bleef het gedurende de wandeltocht verder gelukkig droog. De temperatuur was heerlijk, nog lang geen winterse kou. Op het station Gouda Goverwelle stapte ik uit; ik was de enige passagier die de trein verliet. 

De route die ik vandaag ging lopen, ken ik vanuit de vroegere wandeltochten van wandelsportvereniging Door Eendracht Sterk (DES) in Gouda. Direct vanaf station Goverwelle kwam ik, met mijn wandelbeer Leitje op de rug, in Goudse Hout waar we mooie kronkelpaadjes volgden langs boompartijen die door de herfst prachtig aan het kleuren waren: bruin, rood, geel, groen. Af en toe meertjes en sloten. Dikwijls moesten we bruggetjes over. Het was genieten van de mooie vergezichten en de heerlijke geuren die vanuit het gras en de struiken onze neus bereikten. 

Het was mijn plan om bij restaurant Het Vaantje uit te komen. Helaas was ik door de kronkelpaadjes mijn oriëntatie een beetje kwijtgeraakt en kwamen we uit op een punt veel dichter bij de stad. Ik herkende dit punt echter wel: we stonden aan het water van één van de grote Reeuwijkse plassen. We gingen dus nu maar de route lopen in omgekeerde volgorde dan we gewend waren. 

Op het water, in de verte, gleden zeilbootjes langzaam heen en weer. Vogels cirkelden door de lucht. De wolken trokken een beetje open en zonnestralen piepten door de wolkenslierten door. De kleuren in pasteltinten veranderden onophoudelijk. De bomen in de verte waren al een beetje kaal en hun structuur was goed te zien. Kortom: een harmonieus, rustgevend landschap. We volgden ons pad en vlak voor Reeuwijk sloegen we rechtsaf het voetpad in langs de plas. Wat een heerlijke rust! Aangekomen bij de Ree sloegen we opnieuw rechtsaf. Halverwege stopten we even voor een rustpauze met uitzicht op één van de andere Reeuwijkse plassen. We genoten van ons zelf meegenomen krentenboterhammetje en een pakje chocomel. Op dit pakje stond: "Eén twee drie vier, rietje van papier". Leuke knipoog naar het bekende kinderliedje  "Een twee drie vier hoedje van papier" en naar het feit dat de rietjes dus tegenwoordig niet meer van plastic zijn maar van papier. Na de rust kwamen we bij restaurant Het Vaantje, waar we vandaag eigenlijk hadden willen beginnen. Door de coronamaatregelen was Het Vaantje niet open voor gasten, maar er was een bord bij de ingang waarop stond dat men wél lunches en diners kon afhalen. En ik zag buiten mensen met koffiebekertjes in de hand, dus wellicht was het mogelijk om toch iets aan drinken af te halen. Wij hadden net ons natje en droogje op een bankje genuttigd, dus wij liepen door. Helemaal rechtdoor, tout droit, ganz geradeaus, straight forward, onze neus achterna, weer een stukje Goudse Hout - terug naar station Goverwelle. In de verte hoorden we al het geluid van de denderende intercity treinen. We kwamen prachtig uit en na twintig minuten nam de trein ons mee terug naar Rotterdam. 

De wandeling in deze richting was goed bevallen! Leitje en ik hebben heerlijk gewandeld en zijn helemaal opgefrist!

LEKKER BADDEREN DOET IMMUUNSYSTEEM GOED

Het aantal besmettingen met het coronavirus loopt opnieuw verontrustend op. Er wordt al gesproken van een tsunami aan patiënten die in het ziekenhuis worden opgenomen. De tweede golf is in volle gang. Bij ons in Nederland, maar in heel Europa trouwens. Het is dus zaak om ervoor te zorgen dat men gezond blijft en dat men niet in het ziekenhuis terecht komt. Dus: gezond eten, goed slapen, beetje afvallen, bewegen, stress vermijden, even lekker naar buiten en genieten van de zon (als die schijnt) om een beetje vitamine D binnen te krijgen. 

Daarom had ik vandaag gereserveerd Centre du Lac in Pijnacker. Deze sauna is vernoemd naar de eigenaar, Jan van der Meer. Bij het ontstaan werd een wedstrijd uitgeschreven om de sauna een naam te geven. De winnaar had de naam 'van der Meer' in het Frans vertaald, 'du lac'. En zo ontstond 'Centre du Lac'. 

Het was vandaag de tiende en laatste keer van mijn badenkaart. Gisteravond zond het bedrijf mij al een mailtje met de mededeling dat er een coronatoeslag van € 8,50 wordt geheven en dat er een vitaliteitspakket voor de gasten klaar zal staan. Hoe begrijpelijk ook, ik ben er niet blij mee dat ik ongewild op kosten word gejaagd. Waarschijnlijk hebben veel gasten vanwege die toeslag afgezegd, want het was vandaag vele malen rustiger dan ik gewend ben. Ik hoop dat de bedrijfsleiding zich realiseert dat de klanten door de toeslag wegblijven en dat het bedrijf daardoor dus inkomsten misloopt. 

Het verblijf in Centre du Lac was vandaag heerlijk. Overal in geweest, gebubbeld, opgewarmd en weer afgekoeld, lekker even op de ligstoelen in de grote tuin in de zon gezeten. En ook ik heb bij de bar het vitaliteitspakket opgehaald. Personeel zette een papieren tasje klaar dat ik kon afhalen. In het tasje zat een lekker broodje 'gezond', een flesje jus d'orange, een zakje nootjes (oei, wat zout!), en verder mochten we allemaal ook een spiesje met fruitstukjes pakken. Thee en koffie stond de hele dag voor ons ter beschikking. Het smaakte goed en naarmate de dag vorderde, voelde ik mij hoe langer hoe meer ontspannen. In feite doe je niets al die tijd: je zit of ligt, je loopt een beetje rond in de tuin, je ploft neer op de tuinbedjes om je te laten beschijnen door de zon. Lui leventje dus? Nou, je lichaam moet best hard werken: temperatuurswisselingen volgen elkaar voortdurend en snel op, maar het maakt dat het een enorme boost is voor je weerstand. 

De badenkaart is helaas op en het is weer tijd om huiswaarts te keren. Ik ben weer fris en fruitig en heb het vitaliteitspakket gewaardeerd, maar om elke week een coronatoeslag van € 8,50 te moeten betalen waar ik niet om heb gevraagd, wordt me toch een beetje te gortig - er zijn grenzen! Zodra de corona weg is en de tijden weer genormaliseerd zijn, kom ik zeer gaarne terug met een nieuwe badenkaart! 

 

WANDELEN IN WOERDEN EN OMGEVING, 17 oktober 2020.

In mijn boekenkast staat het "ANWB Wandelrouteboek Nederland" en ik wilde vandaag  graag de 'Grechtroute' (Woerden en omgeving) lopen. Er is een algemeen informatieblad over de wandeltocht, tezamen met een schematische, niet zo gedetailleerde plattegrond. Bij de beschrijving staat dat de route de ANWB-bewegwijzering volgt en dat het tevens gemarkeerd is met stickers met geel-rood-gele strepen. Komende uit het station Woerden merkte ik al direct dat de ANWB bewegwijzering ontbrak en dat die geel-rode stickers van een andere wandelroute waren. De druk is uit 2002 en blijkt dus nu al verouderd! Nou ja, zeg! Maar niets aan te doen, ik moest het nu doen met de summiere plattegrond. 

Het eerste stuk ging door het Bredius Park, een natuurpark dat lange tijd toebehoorde aan de familie Bredius. Het is prachtig aangelegd met boompartijen, doorkijkjes, waterpartijen. In dit herfstige jaargetijde is het heerlijk wandelen. De blaadjes beginnen flink te kleuren. Eén van de gebouwen dat hoorde bij de Woerdense familie is een aantal jaren geleden afgebrand en er is sindsdien niets meer aan gedaan. Het staat er vervallen bij en maakt een trieste indruk. Ik hoop dat het gebouw in de toekomst weer gerestaureerd wordt, want het is een gebouw met mooie vormen. Ik liep door en kwam uit bij de 's-Gravesloot waar de routelijn op de plattegrond wees in de richting naar Kamerik. Volgens het schema moest ik op een gegeven ogenblik naar links afbuigen. Maar die afbuiging kwam alsmaar niet. Ook hier was geen enkele ANWB bewegwijzering. Eenmaal aangekomen in Kamerik gaf ik de moed op. Ik keerde om en ben teruggelopen naar Woerden. Ik voelde me best een beetje teleurgesteld, maar het was toch heerlijk wandelen in het weidse polderlandschap. Eenmaal terug bij het Brediuspark nam ik de paadjes richting centrum en ben nog een rondje door de stad gaan wandelen. Woerden heeft een prachtig stadscentrum met singels, een mooie molen, de katholieke Sint Bonaventura kerk met de hoge, spitse toren die de wijde omgeving domineert. Een andere kerk is de Petruskerk van de Nederlands Hervormde gezindte. Het is een kerk vol historie. Het is opgetrokken in laat-gotische stijl. De kerk staat op het Romeinse fort Laurium. De fortstructuur is trouwens nog steeds te zien in het centrum. Er stond hier in de achtste eeuw al een houten kerkje. Bonifatius en Willebrord hebben hier gepredikt. Het houten kerkje is in 1202 in brand gestoken door de Hollanders. Er kwam later een stenen kerkje voor in de plaats en dat is in de eeuwen daarna steeds meer uitgebreid. De kerk heeft in de loop van de tijd nog meer rampen gekend, onder meer een brand in 1672. Ook heeft de beeldenstorm flink huisgehouden. Van 1980 tot 1983 zijn er restauratiewerkzaamheden geweest en toen zijn beeldfragmenten gevonden die nu tentoongesteld zijn: enkele apostelbeelden en twee leeuwtjes waarvan het koppie bijna helemaal afgesleten was. Wat een schatjes! Ze hebben heel wat generaties aan zich voorbij zien trekken! De Petruskerk heeft een prachtig orgel uit 1767, gemaakt door orgelbouwer Bätz. De deur van de kerk stond open en bezoekers werden welkom geheten om te bidden en een kaarsje op te steken. Ik liep naar binnen om een kaarsje op te steken voor mijn overleden ouders en om een ogenblikje te bezinnen en te gedenken. Tijdens dit moment hoorde ik ook dat het orgel werd bespeeld. Het orgel was dus niet alleen prachtig om te zien maar ook om te horen! Na deze gastvrije ontvangst en vol indrukken over deze parel van een kerk liep ik weer naar buiten. Het was gezellig druk in de winkelstraten; de sfeer was relaxed. Langs het Defensie-Eiland - dat is een nieuwe woonwijk, gebouwd op een vroeger militair terrein - liep ik terug naar het station, waar ik de trein naar huis nam. Wat is Nederland toch een rijk land, vol historie en vol schatten op allerlei gebied!

Baby dwergmangoesten en brullende tijgers in Blijdorp

Op vrijdag 16 oktober 2020 ga ik met mijn pluche beer Leitje op de rug richting Blijdorp. Wat ben ik blij dat de diergaarde open is! Even lekker ertussen uit! Geen totale lockdown ditmaal gelukkig zoals tijdens de eerste coronagolf, maar  er zijn nu wel iets aangepaste maatregelen ingesteld, zoals dichte horeca en mondkapjesverplichting in ruimten binnen. Onhandig ding trouwens, zo'n mondkapje! Mijn bril beslaat steeds en dan zie ik helemaal niets meer. Ik hoop dat we snel een vaccin krijgen om ons tegen de corona te beschermen. Tot die tijd moet ik het ongemak van die mondkapjes maar even voor lief nemen, want het is uiteraard een goede zaak om jezelf en anderen te beschermen, gezond te blijven en te voorkomen dat je een ziekenhuisbed in beslag neemt die een ander dringend nodig heeft. 

We lopen door Blijdorp in herfstige sfeer. De blaadjes kleuren bruin, rood en geel. Het is een zachte dag, droog, met een klein beetje zon. Ondanks het feit dat het al oktober is, voelt het aan als lente. De dieren hebben ook het voorjaar in hun bolletje. De zebra's hollen elkaar achterna en gaan paren. De Mhorrgazellen springen in het rond; hun vier poten gaan tegelijk de lucht in. Verderop horen we het harde oergeluid van een leeuwenbrul, een doordringend scherpe kreet bij de olifanten en een enorm lawaai bij de tijgers. Het vrouwtje is achter elkaar aan het brullen en dat hoor je in bijna de hele tuin. Ze is ongetwijfeld krols. Indrukwekkend geluid!

En daar zijn ze, de twee baby's van de dwergmangoesten! Op 25 september geboren, dus nu zo'n drie weken oud. Dwergmangoesten zijn kleine dieren; ze lijken een beetje op stokstaartjes, omdat ze af en toe rechtop gaan staan om te kijken of er gevaar dreigt. Ze zijn bruiner dan stokstaartjes. Hun koppie lijkt een beetje op het koppie van een muis: klein, spits, alert, intelligent. Beide ouders zorgen voor de jongen en stellen zich beschermend op. Ze nemen hun baby's steeds bij zich en grijpen met hun bek de kleintjes bij de hals op om hen te verplaatsen naar een veiliger plekje. Af en toe klimmen de kleintjes bij de ouders op de rug. Schattig om te zien! Heel vertederend! 

En verder genieten we van de giraffen, de kamelen, de hyena met het grote litteken op zijn rug (vast een  keer flink gevochten, vroeger!), de rode panda, de kuifhertjes met hun koddige voortandje, de pinché -, de François Langoer - en de gelada apen.

Met het imponerende geluid van de brullende tijgers nog in de oren gaan we weer huiswaarts. Tot de volgende keer!

 DAGJE AAN IMMUNITEIT WERKEN IN CENTRE DU LAC, PIJNACKER

Het is nog steeds Corona tijd. De besmettingen lopen momenteel weer in fors tempo op. Op TV hoor je regelmatig hoe ex-corona patiënten hun ziekte hebben ervaren. En dat liegt er niet om! 

Tot nu toe ben ik gezond gebleven en dat wil ik heel erg graag zo houden. Voor mezelf om zonder ziekteverschijnselen in de running te blijven. Voor mijn medemensen om hen niet te besmetten. Voor mijn oud-collega verpleegkundigen en hun teamleden (artsen, schoonmakers, et cetera) om te voorkomen dat ze zelf ziek worden en uitgeput raken door het harde werken. Om in het ziekenhuis een bed vrij te houden voor mensen die ernstig ziek worden.

Thuis leef ik als een soort kluizenaar. Maar ik ga wel af en toe uit, hoor! Ik ga soms wandelen of iets leuks doen. Ik vermaak me wel! Ik probeer drukte te vermijden, doe een mondkapje op in het openbaar vervoer en op plaatsen waar ik even door de noodzakelijke drukte heen moet. Het fenomeen 'mondkapje' is discutabel, maar baat het niet, dan schaadt het niet. Ik vind het een onding, want mijn bril beslaat steeds en dan zie ik niets meer. Met als risico dat ik val en me verwond. Als ik in het openbaar vervoer iemand hoor hoesten, dan ben ik echter blij dat ik een mondkapje op heb. Ik probeer stress te vermijden en goed te slapen. Op de Intensive Care afdelingen geven de artsen het voedingssupplement zink aan de coronazieken om hun immuniteit te verhogen. Ik neem het ook en ben nu al bezig aan mijn derde potje. Ik heb het idee dat het goed voor me is. 

Gisteren ben ik naar de sauna geweest in Pijnacker. Een middelgroot saunacomplex in een agrarische omgeving vlak bij Rotterdam. In het begin van de corona uitbraak, tijdens de intelligente lockdown, zijn ze dicht geweest zoals de meeste bedrijven, maar ze zijn al weer een poosje open en hebben goede maatregelen genomen. Je moet reserveren vooraf, je handen regelmatig wassen, de looprichting is aangegeven en je wordt geacht om de anderhalve meter afstand van elkaar te houden. 

Het ging prima gisteren: iedereen hield rekening met elkaar en het was niet zo heel erg druk. 

De effecten van saunabezoek op je lichaam zijn in zijn algemeenheid legio: de doorbloeding wordt verbeterd, afvalstoffen worden uitgescheiden, je bouwt weerstand op tegen temperatuurswisselingen en überhaupt tegen ziektekiemen, je huid wordt gezonder, het verlicht gewrichts - en spierpijn, het zorgt voor ontspanning en vermindert stress.

Ik maakte gisteren gebruik van mijn badenkaart en heb alle sauna's en baden uitgeprobeerd. De sauna met de schommelbanken, de hete infrarood kleuren sauna beneden en de bubbelbaden zijn mijn favoriet. 's Middags wachtte een verrassing, want in de banja werd een opgieting gegeven,  onaangekondigd en in een simpele vorm, dus zonder wapperen. Geweldig! 

Lekker rozig en ontspannen kwam ik thuis. Ik had gewerkt aan het opbouwen van mijn immuniteit. Ik kan natuurlijk niet beweren dat ik nooit besmet raak, maar als ik besmet word, dan hoop ik dat ik minder erg ziek word en heb ik in ieder geval mijn best gedaan om mijn weerstand te verhogen. En nu hopen op een spoedig en vooral VEILIG vaccin!

GALAPOS REUZESCHILDPADDEN IN BLIJDORP

Vorige week was ik weer in Blijdorp. Ik had een ontmoeting met een bijzonder diersoort. 

Kom maar kijken!

Diergaarde Blijdorp heeft diverse soorten schildpadden. Pannenkoekschildpadden, zo plat als een pannenkoek, schildpadden met juist een hele rond schild met daarop een uitgesproken strepenpatroon. En weer een ander soort zonder tekening, eentje die hele dag rondstruint in het zandwoestijnstof.

Maar nu zijn we bij de Galapos Reuzeschildpadden. Vijf gigantische kolossen. Ondanks hun grootte hebben ze, vreemd genoeg, hele kleine ogen. Ze bewegen zich langzaam voort. Meestal doen ze een dutje en sappelen ertussen door op een slablaadje. De dag is lang en ze hebben alle tijd van de wereld! Wat wil je met zo'n enorm schild op je rug? 

Zou zo'n schild zwaar zijn?, vraag ik me af. Het ziet er zo enorm zwaar uit, maar misschien is een schild te vergelijken met een nagel van een mens; dat is een soort verhoorning van de huid en dan is het dus niet zo zwaar als ik aanvankelijk dacht.

De Galapos joekels zijn nu alle vijf klaar wakker. En ze staan onder de douche! 

Hè, onder de douche??? 

Ja, echt waar! Dieren zijn net mensen; ze gaan net als wij wel eens onder de douche. En douchen vinden wij lekker! Schoon, fris en fruitig! Nou, schildpadden vinden het ook fijn hoor!

De schildpadden zijn er echt eens goed voor gaan staan. Ze hebben zich helemaal opgericht en laten zich gewillig door de verzorgster afspoelen. Hun schilden glimmen van het water. Ze doen hun oogjes even dicht en voelen het water uit de tuinslang over hun koppetje glijden. Dikke pret! De verzorgster aait er eentje zacht onder de kin en de schildpad doet opnieuw van genot zijn oogjes even dicht. 

Man, man, wat is dit zalig! Mag het nóg een keertje?

Het badkamer ritueel herhaalt zich bij alle vijf dieren, maar als ze eenmaal schoon zijn, is het op een gegeven moment ook wel weer even genoeg en wordt tijd rijp voor het happen van een blaadje sla. 

Ik moet denken aan René Descartes. De Franse filosoof vergeleek dieren met machines. Dus dieren konden volgens hem geen gevoelens hebben. 

We zijn anno 2020 inmiddels veel verder met onze wetenschappelijke inzichten. Dat dieren wel degelijk beschikken over emoties, hebben we zojuist toch overduidelijk met eigen ogen kunnen waarnemen! En geen enkele dierpsycholoog in onze moderne tijd zal dat ontkennen! Het genieten van het water over je schild en over je koppetje, er speciaal nog eens goed voor gaan staan en de oogjes dichtknijpen als je een liefdevol aaitje krijgt van de verzorgster, om een tweede keer een straaltje water vragen en die ontvangen met een welwillend 'dank je wel' beweging: de gevoelens van genieten spatten er van af bij de Galapos Reuzeschildpadden! 

En wij als mensen, als bezoekers? Wij hebben ook enorm genoten van het vreedzame bad ritueel bij dieren! 

WANDELEN RONDOM DE ZEVENHUIZERPLAS, ROTTERDAM

Vrijdag, 2 oktober 2020. Normaliter ga ik op zaterdag altijd wandelen, maar gezien de slechte weersvoorspellingen voor komende zaterdag heb ik mijn wandeling een dag eerder gepland. 

Leitje, ga je mee? De pluche beer laat het zich geen tweemaal zeggen en klimt zingend op mijn rug. Gaan jullie ook mee, lezers? 

Vanuit de hooggelegen metrohalte Nesselande zien we het water in de verte al liggen. Het is een klein stukje over de Wollefoppenweg naar het water toe en eenmaal daar aangekomen, nemen we het wandelpad. Men kan rechtsom of linksom, het maakt niet uit. We lopen met de klok mee. Het pad dat in het begin door een stukje bos loopt, is de afgelopen tijd grondig gerenoveerd: het is nu deels geasfalteerd en deels met schelpen belegd. Dat was hard nodig, want vroeger liep je hier met je enkels helemaal in de glibberige modder vol diepe plassen. Het is nu dus een heel stuk comfortabeler. Even verderop zien we boomverzorgers bezig om de bomenrand wat uit te dunnen en is er een grasmaaier bezig om de gigantische grasvelden te maaien. Wat ruikt het lekker! We zien grote groepen vogels, vooral veel ganzen - op het water, maar ook in de lucht, vliegend in V-vorm. Meerkoeten en eenden zijn ook en masse van de partij. Op sommige paaltjes zitten aalscholvers met hun vleugels hoog uitgespreid. Aalscholvers hebben geen vetklieren zoals de meeste andere vogels, dus zij moeten hun vleugels in de wind laten drogen. Bij Lake7 (tennisbaan) is een rustmogelijkheid, maar wij nemen op een bankje ons eigen rust met een sapje en een snackje. Voortdurend wisselt het perspectief en veranderen de kleuren, veelal in pasteltinten. We komen langs de Blokhut en de Strandgaper, twee uitspanningen die overdag nooit open zijn. Ik vind dat raar, want juist overdag komen op deze plek de meeste mensen. Hoe heerlijk zou het zijn om tijdens een wandeling hier even uit te blazen bij een kop koffie en appelgebak... We lopen verder over het gras bij het strand en komen uit bij een breder stuk waar een rechts de plas is en links een moerassig gedeelte dat bekend staat om een broedplaats van bijzondere vogels. We zien een vogelaar met een grote telelens turend in het riet, op zoek naar zijn 'prooi' - dat zal vast een mooie foto worden! Uiteindelijk komen we aan bij de Siciliëboulevard van Nesselande, met een mooi aangelegd strand en bekend van de jaarlijkse terugkerende Culinesse (een voedselfeest met kraampjes). Waarschijnlijk zal dat de afgelopen zomer door de coronamaatregelen wel niet doorgegaan zijn. We horen en zien heiwerkzaamheden, want er is een blok met huizen en appartementen in aanbouw pal aan het water. Nederlanders moeten ook altijd en overal elk leeg stukje helemaal volbouwen! Gelukkig betreft het maar een klein stukje, maar het is niet leuk voor de huizen die er al staan aan de boulevard, want die zijn binnenkort hun mooie uitzicht op het water kwijt. Hun woning zal waarschijnlijk, net als het woongenot van de bewoners, flink in waarde zakken. We komen langs winkels, een aantal horecazaken en buigen af, terug naar de hooggelegen metrohalte waar we de metro  pakken. We laten onze laatste blik nog even rondwaaien over het meer in de verte. Na een half uurtje komen we relaxed thuis, precies op tijd voor de lunch. 

Hebben jullie, net als wij, ook zo lekker gewandeld?