Dinsdag, 24 november 2020: OP KRAAMBEZOEK BIJ NEUSHOORN NAIMA IN BLIJDORP

Op 8 november 2020 is er een neushoorntje geboren in Blijdorp. Een jongen. De naam is nog niet bekend. Het is het tweede kind voor moeder Naima en het is het derde zwarte neushoorntje dat in de Rotterdamse diergaarde is geboren. Moeder en zoon maken het uitstekend. De dierentuin is gelukkig weer open na de coronasluiting van twee weken, dus het is vandaag een goed moment om bij Naima op kraambezoek te gaan. En nu maar hopen dat ze allebei buiten zijn, want dan kunnen we ze op de foto zetten! En ja hoor, we treffen het. Want daar zijn ze! 

Oh, wat een s.c.h.a.t.j.e!! Wat een d.o.t.j.e.!!

Langs de publiekskant van het buitenverblijf staat het vol bezoekers met grote telelenzen in de hand. Er klinken opgetogen uitroepen.

De kleine holt intussen voortdurend zijn moeder achterna. Hij heeft er duidelijk grote lol in. En Naima laat haar zoon met graagte alle hoeken van het buitenverblijf zien: 'Kom hier kijken in de schuilhut!', 'Hier heb je hooi en takken waarvan je de blaadjes mag eten'. Het kindje volgt zijn moeder erg goed en rent soms ook al zelfstandig zijn eigen baantjes. De energie en het plezier spatten er bij allebei vanaf. Het jong is ontzettend klein maar alles zit erop en eraan. Hij heeft parmantige, al heel sterke pootjes en een lieve, zachtaardige, vriendelijke snoet. Het is echt een tafereeltje van moeder - kind geluk. 

De verzorgers komen af en toe even kijken naar Naima. Ze wordt liefdevol op haar kop geaaid en krijgt later zelfs een soort massage langs de zijkant van haar lichaam - het was natuurlijk niet niets, zo'n bevalling! Naima laat het zich allemaal welgevallen en gaat er even bij liggen. 

Ze hebben ook al hoog bezoek gehad, want koning Willem Alexander is gisteren in de diergaarde rondgeleid. Onze koning is bijgepraat over de fokprogramma's die momenteel door de anti corona maatregelen ernstig worden bedreigd. Nu WA in Blijdorp is geweest en hij het moeder-zoon geluk bij de neushoorns met eigen ogen heeft gezien en tevens aan Irma, de matriarch olifant van 50 jaar, een Appeltje van Oranje heeft gegeven, hoop ik dat onze Koninklijke Hoogheid zijn inzet kan leveren dat Blijdorp niet failliet gaat en dat het fokprogramma doorgang kan vinden!

Nog enkele foto's van de Dordtse binnenstad met zicht op De Grote Kerk en het Brugwachtershuisje (het 'werkhuisje' van dichter/schrijver C. Buddingh) bij de Leuvenbrug aan de voet van De Grote Kerk. Alle foto's heb ik genomen tijdens mijn wandeltocht door Dordrecht op 21-11-2020 (NS wandeltocht Eiland van Dordrecht), waar ik in mijn blog, eerder vandaag, hieronder, verslag van deed.

NS WANDELTOCHT, "EILAND VAN DORDRECHT", 21 november 2020.

Om kwart over tien stapten we (Leitje, de pluche wandelbeer en ik) het station Dordrecht Stadspolders uit en gingen op weg voor de tien kilometer lange NS route door Dordrecht. Het was koud, grijs en winderig. Echt herfst met mooi gekleurde bladeren, zoals jullie kunnen zien op de eerste foto. Al vrij vlug na het station Stadspolders kwamen we aan bij de dijk langs het Wantij. Op het water zagen we een groepje kinderen op zeilbootjes; ze hadden zeil les. De instructeur gaf op een motorbootje aanwijzingen. We liepen de Prinses Amaliabrug over en kwamen in het Wantij park waar op een gegeven ogenblik een muurtje stond met een aantal bogen. Dit is een restant van een schietbaan uit 1910, destijds gebruikt door het leger, thans een rijksmonument. Over een glibberig paadje liepen we door en kwamen steeds dichter bij de bebouwde kom. We gingen een bruggetje over en midden op die brug nam ik nog even een foto van het riviertje, de Wantij (tweede foto). En al heel snel daarna kwamen we aan bij Villa Augustus en de Watertoren (foto 3 en 4), allebei gelegen aan het Wantij. De Watertoren is thans een hotel. Vanuit de kamers heb je een adembenemend uitzicht op de grote rivieren, staat er in de NS beschrijving. Dat geloof ik graag! Villa Augustus is een gebouw waarin horeca zit, alsmede ook een winkel waar van alles te koop is. Tussen Villa Augustus en de Watertoren is een grote moestuin. De horeca in Villa Augustus gebruikt veel groenten en fruit uit deze moestuin. De horeca is vandaag door de beperkende Corona maatregelen alleen toegankelijk voor de hotelgasten in de Watertoren, dus we strijken hier weer eens neer als Corona weg is en alles weer mag. In de moestuin is veel te beleven. Tussen de nog vaak bloeiende planten staan mooie beeldjes, een grappig geschilderd bruggetje, een oude tractor, een romantisch zitje, een mooi doorkijkje in de opening van de heg met zicht op de rivieren, zoals de Noord, het Wantij en de Beneden Merwede. In elk jaargetijde is dit plekje een vredige oase. Gezien de koude wind besloten we op een gegeven ogenblik toch maar om weer verder te lopen. Ik had echt koude handen gekregen tijdens het maken van foto's in de tuin! Langs het water kwamen we langs het Energieplein, waar een grote bioscoop en het Energiehuis zijn gevestigd. Dit is de nieuwe culturele hotspot van Dordrecht. 'Nieuw' ontmoet hier 'oud', want het nieuwe centrum is gevestigd langs oude, historische Dordtse plekjes zoals scheepswerven en opslagplaatsen langs het Wantij. Het Energieplein zelf is behoorlijk kaal en levenloos: geen enkele horeca, geen beplanting. Alleen maar stenen en beton. Gemiste kans! Want de aankleding had volgens mij zoveel gezelliger gekund! We liepen door en volgden via de boulevard langs het water naar de historische stad. Er kwamen best nog veel schepen langs: tankers, rijnaken met kolen, kleine privé bootjes, de waterbussen naar Papendrecht, Zwijndrecht en Rotterdam. Bij het Groothoofdspoort (het gebouw staat in de stijgers vanwege restauratiewerkzaamheden), liepen we de binnenstad in. We volgden nu niet meer helemaal de routebeschrijving, maar namen ons eigen parcours langs de prachtige binnenhavens met de vele kotters en de voorname, oude panden op de kades. We koersten af op de karakteristieke toren van de Grote Kerk. Aan de voet van deze Grote Kerk, bij de Leuvenbrug, staat een schattig klein en oud brugwachtershuisje. De Nederlandse schrijver en dichter C. Buddingh woonde hier in de jaren vijftig. Het was zijn werkhuisje. Hij schreef er zijn Gorgelrijmen, zoals De Blauwbilgorgel, en vertaalde er de toneelstukken van Shakespeare. Over het brugwachtershuisje schreef Pieter Breman het gedicht: Brugwachter en schreef de voormalig Dordtse stadsdichter Marieke van Leeuwen het gedicht Brugwachtershuisje. Echt een literair plekje!

Via de binnenstad, waar het behoorlijk druk was geworden en waar wij nog even een lekkere stroopwafel namen bij een kraampje, liepen we terug naar het station waar we op de trein stapten, terug naar Rotterdam.

Leuke afwisselende wandeltocht geweest met natuur en stad, vergezichten over rivieren, cultuur. En dat alles onder begeleiding van een lekkere frisse najaarswind die zorgde voor rode wangen!

 

PINKI OP DE VIOOL

Het is vandaag vrijdag 20 november 2020. Vanavond zou ik op stap gaan naar De Doelen in Rotterdam om te luisteren naar de wereldberoemde violist Pinchas Zukerman (geboren in 1948 in Tel Aviv). Hij zou optreden met een leerling van hem; hijzelf als dirigent en altviolist en zijn leerling, Fumiaki Miura, als violist. Ze zouden werken van Mozart en Elgar spelen. Maar helaas, het concert is afgelast vanwege de coronamaatregelen die de overheid ons heeft opgelegd om de virusverspreiding tegen te gaan. Wat baal ik hiervan! Alle concerten tot aan de zomer 2021 zijn trouwens afgelast. Ik mis het concertleven ontzettend!

Ik heb 'muziekhonger'. Gelukkig heb ik een grote collectie CD's en kan ik daardoor thuis - veilig - naar muziek luisteren. Enkele jaren geleden was ik een dagje in Antwerpen en heb daar bij de FNAC een box van 22 CD's gekocht met diverse werken waarin Zukerman te beluisteren is. En onlangs heb ik bij "de winkel van ons allemaal" een CD van hem op de kop kunnen tikken waarop hij het Vioolconcert van Tchaikovski (zijn debuut in 1969) speelt. 

Ik bewaar goede herinneringen aan Pinchas Zukerman. In het begin van de jaren zeventig hoorde ik hem voor het eerst optreden in De Doelen. Hij moest invallen voor een solist die ziek geworden was en speelde het vioolconcert van Tchaikovski. Het was zijn debuut, en wat voor één! Na het eerste deel stond het publiek en  masse op en klapte werkelijk vele minuten lang! Zijn spel heeft enorme indruk op me gemaakt. Het duurde tot 28 oktober 2018 tot Pinki pas weer terugkwam in De Doelen, ditmaal met het vioolconcert van Bruch. Ik was erbij. Zukerman is een beetje grijzer geworden, heeft een imposante carrière achter zich, is inmiddels getrouwd met de eerste celliste van het NAC Orkest (het is zijn derde huwelijk; hij heeft twee dochters uit zijn tweede huwelijk, waarvan de ene operazangeres is en de andere blues/folkmusicienne) en speelt nog steeds even mooi. 

Vanwege alle coronamaatregelen dus vandaag geen Zukerman in De Doelen, maar wél een alternatief concert vanmorgen bij mij thuis op de CD. Als eerste luisterde ik naar het vioolconcert van Tchaikovski dat mij ongeveer 50 jaar geleden (waar blijft de tijd?) zo getroffen heeft. De CD waar ik nu naar luisterde, is een live opname van 24 april 1969, de tijd dus dat hij ook zijn fenominale debuut in De Doelen maakte en waar ik toen bij was. Op de CD begeleidt het Bayerische Rundfunks (München) hem, onder leiding van dirigent Rafael Kubelik. Opnieuw werd ik getroffen door het prachtige spel met een technisch gemak, een zeer grote muzikaliteit en een fantastisch samenspel met het orkest. Zijn spel is bijna acrobatiek.

Na een korte pauze beluisterde ik het vioolconcert van Mendelssohn (opus 64). De CD komt uit de box die ik in Antwerpen had gekocht en de opname dateert van 1984. Zukerman wordt begeleid door het St. Paul Chamber Orchestra. Ook nu word ik getroffen door het prachtige spel, de samenwerking met het orkest, de mooie klanken van zijn Dushkin Guarnerius del Gesù viool uit 1742. Het vioolconcert van Mendelssohn is wat minder virtuoos dan het vioolconcert van Tchaikovki, maar Zukerman beheerst volledig zowel de virtuoze kant als de meer kamermuziek gerichte kant.

Kortom: ik heb genoten van het alternatieve concert op CD vanmorgen bij mij thuis. Door de muziek op CD te horen kan men zich goed op de muziek zelf concentreren en wordt men niet afgeleid door wat men in de concertzaal meemaakt zoals de bewegingen van de spelende orkestleden of hoesten in het publiek. Maar toch vind ik dat er niets gaat boven het live meemaken van een uitvoering in de concertzaal. Vurig hoop ik dan ook dat het coronamonster binnenkort door vaccins vernietigd wordt en dat wij over een aantal weken weer bij elkaar kunnen komen voor een geweldige uitvoering in de concertzaal! 

En Pinki, je komt je concert in Rotterdam toch zeker wel inhalen?

In aansluiting op mijn wandelverslag (zie mijn aparte blog hieronder) van mijn wandeling in Kinderdijk, gisteren 14 november 2020, nóg wat foto's!

KINDERDIJK, wandeling op zaterdag 14 november 2020.

Weten jullie hoe Kinderdijk aan zijn naam is gekomen? Nou, dat zit zo. De Biesbosch is ontstaan door een enorme overstroming in veertienhonderd zoveel. Ook op de plaats wat nu Kinderdijk is, kwam daar toen een enorme vloedgolf langs. Op de dijk spoelde een wiegje aan met een baby erin. Levend. En in goede gezondheid. Alleen wat onderkoeld. De baby werd ontdekt en vliegensvlug meegenomen naar een warme woning. Gered! En zo is Kinderdijk aan zijn naam gekomen. Ten tijde van de vloedgolf in de vijftiende eeuw waren de molens er nog niet. De meeste molens dateren van 1720, maar er zullen ook molens zijn van een latere datum. 

Ik begon mijn wandeling in Alblasserdam. Vanaf Rotterdam Kralingse Zoom had ik een rechtstreekse verbinding met bus 489. Ik stapte uit bij het Scheldeplein en vandaar is het een straatje uitlopen en je bent buiten, met zicht op de molens. Langs de rand van Alblasserdam volgde ik het pad een heel stuk tot aan een brug. Even verder stond een witte molen met draaiende wieken. Ik liep er langs en al heel snel kwam ik langs het gebouw van de ijsclub waar ik vele keren met de Molenwaardtocht rust had en destijds genoot van de heerlijke broodjes die ze daar hadden. De georganiseerde wandeltochten liggen op dit moment door de coronapandemie noodgedwongen stil, maar gelukkig mogen we nog wel individueel wandelen. Ik liep nog heel even verder en sloeg bij het kruispunt linksaf het bosperceel in. Tijdens de Molenwaardtochten ben ik ook wel eens helemaal doorgelopen tot Oud-Alblas  - ook een heel mooi stuk. Maar nu een aangenaam stukje bos midden in de polder vlak achter de ijsclub. Via een modderpaadje kwam ik terug op de asfaltweg, liep weer voorbij de witte molen en nam bij de eerstvolgende kruising even rust op een bankje. Alle horeca is dicht, dus ik had een lekker broodje en een pakje chocolademelk meegenomen. Het smaakte prima. Na de rust koerste ik af op Kinderdijk - 3,5 kilometer langs de prachtige molens die weerspiegelden in het water. Sommige molens draaiden. Af en toe zag ik zwanen in het water zwemmen en boven op de wieken van één van de molens zaten aalscholvers. Er was een zwak zonnetje die het landschap steeds van kleur deed veranderen. Mooie pasteltinten. 

Midden in deze Coronatijd met dichte horeca is deze iconische Nederlandse plek niet zo heel erg druk, maar toch was er nog behoorlijk wat belangstelling - gezellig druk zou ik willen zeggen. Nee, Chinezen heb ik vandaag niet gezien. De sfeer was relaxed (en coronaproof!) en we groetten elkaar vaak bij het passeren.

Met bus 489 reed ik terug naar Rotterdam en kwam voldaan thuis. Ook Leitje, de pluche beer op mijn rug, heeft heerlijk gewandeld.

  

De 'ooievaar' is langs geweest in diergaarde Blijdorp!

Afgelopen zondag, 08 november 2020, is zwarte neushoorn NAIMA bevallen van een zoon. Moeder en kind maken het goed! De baby kon na twintig minuten al staan en heeft vlak na de geboorte al bij de moeder gedronken. Het kleintje is een kittig en levenslustig dier met alles erop en eraan. Het volgt de moeder goed. Het kind is ter wereld gekomen op de verjaardag van zijn vader.

Moeder en zoon neushoorn, en verzorgers: heel hartelijk gefeliciteerd met dit prachtige kind! 

De dierentuin is op dit moment voor bezoekers dicht door de coronamaatregelen, maar iedereen kan virtueel op kraambezoek komen via de website van Blijdorp. Hopelijk gaat de dierentuin binnen afzienbare tijd weer open als het aantal coronameldingen zo goed blijft dalen als momenteel het geval is. Dan kunnen we binnenkort moeder en zoon in levende lijve zien, hoewel ik wel verwacht dat ze voorlopig nog even binnen zijn gezien de kou buiten.

 WANDELING LANGS HET GEIN BIJ AMSTERDAM, 07-11-2020.

Het Gein is een riviertje onder de rook van Amsterdam. Het kronkelt idyllisch door de weilanden van Abcoude tot aan Driemond (bij Weesp). Er zijn twee prachtige oude molens, één op de zuidkant en één op de noordkant. De schilder Mondriaan heeft één van deze molens op het doek vereeuwigd. Langs de oevers is het aan beide kanten heerlijk lopen. De weg ligt een beetje hoog en daardoor kan je prachtig over de weilanden heen kijken. In de verte zie je Amsterdam met het AMC ziekenhuis, het Johan Cruijff stadion en de huizen van de wijk Holendrecht. Aan de andere kant, in zuidelijke richting, zie je polder met in de verte de bomenrij langs het Amsterdam-Rijnkanaal. Als je goed kijkt, zie je af en toe het bovenste streepje van een binnenvaartschip voorbij varen. Aan de andere kant is de skyline van Abcoude te zien met een dominant uitstekende kerktoren. Ook het riviertje zelf heeft mooie doorkijkjes: te midden van het dichtbegroeide riet liggen af en toe kleine, romantische bootjes. Op beide oevers staan veel bomen, waardoor je in de zomer tijdens felle zonnige dagen wat beschutting hebt. Halverwege de zuidkant, vlakbij de aftakking naar Fort Nigtevecht (een oud fort, thans in bezit van Natuurmonumenten) is een horeca rustpunt, Anna Haen. Dit is één van de vele boerderijen, voornamelijk veehouderijen. Anna Haen is alle dagen open van 9 tot 17 en serveert koffie en streekproducten in de boerderijwinkel. Dit stuk Nederland is echt Hollands glorie!

De route heb ik reeds vaak gelopen en het verveelt nooit. Soms van Abcoude naar Driemond op de ene oever heen en terug op de andere oever, 11 à 12 kilometer in totaal, zoals afgelopen zomer, toen het zo warm was. Ook ben ik ooit van Abcoude helemaal doorgelopen naar Weesp. Dit stadje is een mooie, oude Hansestad, beslist de moeite waard om eens te bezoeken. En vandaag, nu de zon zo fijn schijnt, had ik zin in de uitgebreide variant. Zoals gebruikelijk begon ik in Abcoude bij het station en liep de Indijk, pal langs de spoorbaan in zuidelijke richting, met het gezicht in de zon. Af en toe ruiste een trein langs - het baanvak Amsterdam /  Utrecht is best druk met treinverkeer. De Indijk zelf is een landweg waar nauwelijks verkeer komt. De rust en de heerlijke zonneschijn werkten weldadig. De Indijk boog na een aantal kilometers naar links af; we (pluche beer Leitje op de rug en ikzelf) kwamen uit bij het Amsterdam - Rijnkanaal, een druk bevaren water. Tankers, kolen, containers, zand. Het was aangenaam om aan de ene kant hoog over de weilanden uit te kijken en aan de andere kant schepen te spotten. De schepen hebben de mooiste namen. Wat dacht je van: "Sjouwer"? En "Nausica"...  ook een fraaie naam! Het Amsterdam - Rijnkanaal volgde ik tot Driemond, zo'n 4 à 5 kilometer. Halverwege is een voetgangers/fietsbrug over het kanaal naar Nigtevecht; de brug is vrij recent aangelegd. Men kan hier al afbuigen om via Fort Nigtevecht terug te gaan naar het riviertje Het Gein, maar ik had zin om naar Driemond door te lopen om aldaar langs Het Gein naar Abcoude terug te lopen langs de zuidoever. Het stuk langs het Amsterdam - Rijnkanaal tussen de voetgangersbrug naar Nigtevecht en Driemond was een heerlijk stuk met bomen aan weerszijde - een familie boomkruipers tegen de boomstammen gespot! - , maar wat was het een lang eind! Puf, puf! Eenmaal in Driemond aangekomen had ik moeite om het begin van Het Gein te vinden. In dit dorp is er namelijk óók een brug, de Geinbrug, en vanaf de oever van het kanaal zag ik een hele grote trap tegen het talud van de oprit van die brug. Die moet ik vast hebben, dacht ik. Dus ik helemaal naar boven klauteren. Kwam ik uit op het stoepgedeelte richting Weesp. Goed fout dus! Ik weer helemaal naar beneden - de moeheid begon mij behoorlijk parten te spelen. Een stukje door een saaie woonwijk heen en ja, daar was dan toch gelukkig het begin van Het Gein. Even goed uitgerust op de bank die door het weer was aangetast was daarna begonnen de zes laatste, heerlijke kilometers op de zuidoever van Het Gein, opnieuw met het gezicht zalig in de zon. We passeerden de beide molens, waarvan de zuidmolen draaide. En wie zien we daar op de weg, vlak bij één van de boerderijen? Een pluche eland! Het was liefde op het eerste gezicht. Wat wilde het beestje graag met me mee! Nou, dat kan hoor! Kom maar mee! Hoewel het al een aantal dagen niet had geregend, was het diertje een beetje nat. Hij is vast uit een tas van een voorbijganger gevallen en had waarschijnlijk dagen - en nachtenlang op de grond gezeten. Arm dier! Bij Anna Haen streken we even neer voor koffie en speculaas - daarvoor begint het de tijd te worden  - en liep ik met Leitje op de rug en de pluche eland in mijn windjack terug naar het station van Abcoude. 

Het was een lange en vermoeiende wandeltocht, maar wat hebben we heerlijk gewandeld in de zalige november zon! En wat hebben we er weer een leuk vondelingetje bij! De eland is bij thuiskomst lekker gewassen, daarna droog - en warm geföhnd en is vervolgens hartelijk verwelkomd door alle pluche dieren die al in mijn huis wonen.

De volgende keer ga ik de NS route eens uitproberen. Ik ben nog nooit in Nigtevecht geweest en ben benieuwd naar wat ik daar ga aantreffen!

WANDELING STEENDIJKSPOLDER BIJ MAASSLUIS, 31 oktober 2020.

Een leuke ontmoeting met de natuur had ik vanmorgen thuis, voordat ik vertrok voor mijn wandeling. Zoals iedere morgen strooide ik wat zaadjes en vlokjes havermout op het vogel voederplateau in mijn tuin. De duif kwam onmiddellijk aanvliegen en begon lekker te eten. Om de brutale, schrokkerige kraaien weg te houden bleef ik poosje in de buurt van het voederplateau staan om de duif rustig te laten eten. Na een aantal minuten zag ik een grote vogel door de tuin vliegen waarvan ik de vlucht niet één-twee-drie kende. De vogel stormde op de conifeer af en begon te pikken. Pas toen zag ik hem in vol ornaat: een prachtige grote bonte specht, mooi rood plekje op het achterhoofd en een even mooi rood plekje op de stuit. Na een paar keer pikken op de boomstam vloog hij naar één van de bomen bij de buren die onlangs in een mooie vorm is gesnoeid. Ik zag hem tegen de stam naar boven klauteren, een paar keer pikken, en wég was hij weer! Gezien de doeltreffendheid waarmee de specht van boom tot boom vloog, leek het er op dat hij de situatie in onze tuinen heel goed kende. Deze beauty is dus waarschijnlijk een habitué in mijn tuin en dat stemt me blij!

Nog nagenietend van het tafereeltje van de specht in mijn tuin, ging ik met Leitje, de pluche beer op mijn rug, met bus en metro naar Steendijkspolder, een halte tussen Maassluis en Hoek van Holland in. De Hoekse Lijn wordt tegenwoordig door de RET geëxploiteerd. Fijn, want het scheelt mij overstappen en dus tijd! 

Ik liep de route vandaag voor de derde keer en besloot het traject in omgekeerde volgorde te doen. Ik begon nu met het stuk langs de Nieuwe Waterweg tot aan de Maeslandkering. Boten spotten: tankers, containerschepen, een dapper zeilbootje, maar ook zwanen en meerkoeten zien dobberen op het water . . . . . Aan de overkant van het water een groot scala aan industrievormen. Af en toe bereikte mij een geur die ik niet meteen kon thuisbrengen. Niet direct vies, maar ook niet echt lekker. Vlak voor de Maeslandkering nam ik mijn rust op de keien van de steile helling langs de Nieuwe Waterweg en genoot van mijn crackertjes, snoeptomaatjes, pakje chocomel en banaan. De zon kwam door en de wind was behoorlijk krachtig. Na de rust zwaaide ik naar rechts af, nam het viaduct in de vorm van een huisje over de metrobaan, liep nog een stuk door en nam bij de eerstvolgende kruising de weg rechtsaf, de Polderhaakweg. En hier begon de immense rust! Ik had de zon nu vol in het gezicht en de wind tegen: juist die combinatie voelde heerlijk. Ik keek nu uit op de polder, landerijen met paarden en een enkel huisje. Zojuist, bovenop het hoge viaduct over de metrobaan, zag ik in de verte Delft liggen met de toren van de Nieuwe Kerk en de TU, en even verderop de wolkenkrabbers van Rotterdam. Ook de drie hoge woontorens van Maassluis aan de voet van metrohalte Steendijkspolder zag ik al weer liggen. Ik passeerde de Oranje Plassen en kwam uit bij de bebouwde kom van Maassluis, waar het laatste stuk me voerde door een smalle groenstrook langs chique flats, richting de metro.  

Deze volgorde heeft absoluut mijn voorkeur, omdat de tweede helft door de polder het rustigste stuk is. Vandaag had ik op het eerste stuk langs de Nieuwe Waterweg toch wel wat last van de wielrenners die in groepjes naast elkaar bleven rijden met een bijna niets ontziende hoge snelheid. Als de coronatijd weer achter ons ligt, hoop ik dat het langs de Nieuwe Waterweg ook weer wat rustiger wordt met de wielrenners. 

Deze route is ongeveer tien kilometer en is heel leuk om te wandelen, maar eventueel óók om (rustig!) te fietsen.