Ga je mee naar diergaarde Blijdorp?

Op zondag 20 september 2020 was ik met mijn pluche beer Leitje in diergaarde Blijdorp. Ik heb een jaarabonnement en ik ben lid van de Vrienden van Blijdorp. Om grote drukte  enigszins te vermijden kan je uitsluitend naar binnen met een tijdslot. Door de corona uitbraak verkeert de zoo in ernstige financiële nood. Tijdens de lockdown van afgelopen voorjaar is de dierentuin geheel gesloten geweest en daarna mochten bezoekers in zeer beperkte aantallen naar binnen. Het is een instelling zonder winstoogmerk en ze moeten het hebben van de entreegelden en de consumpties. Als daar (noodgedwongen) haperingen in ontstaan, dan is dat meteen te merken in een afname van de inkomsten, want de werknemers moeten natuurlijk worden doorbetaald en de verzorging (voeding) van de dieren, planten en gebouwen gaat ook door. Bijna elk bedrijf heeft het natuurlijk moeilijk en iedere burger merkt de gevolgen van de crisis. Onze Erik Zevenbergen (directeur) heeft al een deel van het personeel naar huis moeten sturen. Gelukkig is de gemeente Rotterdam gul geweest met het verlenen van een lening van tien miljoen, wel op voorwaarde dat het management een spaarzaam beleid voert. Een faillissement is nu gelukkig afgewenteld en het is nu hopen op de snelle komst van een vaccin tegen corona en duimen dat de tweede virusgolf minder grote gevolgen heeft dan de eerste golf. Als er geen limieten meer gesteld worden aan het bezoekersaantal, zal Blijdorp zich weer financieel kunnen herstellen in de toekomst, is mijn verwachting.

Mijn lievelingsdieren zijn op het ogenblik de pinché aapjes. Ze wonen in een woning tegenover het Caraïbisch café in het Oceanium. Het is een echtpaar met vier kleintjes (twee keer een tweeling). De laatste tweeling is afgelopen voorjaar geboren. Het is een kleine apensoort. Ze hebben een prachtige haardos en kunnen uitmuntend springen. Prachtig is het hoe de ouders allebei voor de pas geboren baby's zorgen. De kleintjes worden op de rug genomen, maar de borelingen hangen half naar omlaag - een beetje slordig - terwijl ze de vacht van de ouders stevig met hun al sterke pootjes vasthouden. Super schattig!

Wat hebben we meer gezien? Leeuwin Lalana met de drie welpjes! Ze renden over hun weide en gingen toen heerlijk eten. Nou ja, eten... Vreten! Ze hadden gevogelte gekregen (het leek me eend). Eerst moesten de veren eraf. Eén van de welpjes was er nog niet zo handig in en zat tot twee keer toe met een bek vol veren die ze met moeite kon wegblazen. Ik had moeite om mijn lachen niet in te houden. Daarna was het knagen, likken, alles uit elkaar trekken en knauwen maar! Wijlen mijn vader zou de aanblik van dit tafereel vreselijk hebben gevonden. Hij zou huilend doorgelopen zijn. Maar ja, leeuwen zijn wilde dieren en dan gaat het zo! De welpjes zijn onlangs half wees geworden. Hun vader, Aapel, is overleden; hij was al langere tijd ziekelijk. Ik voelde een band met Aapel, want ik had hem in de dierentuin van Singapore al gezien toen ik daar een paar jaar geleden op vakantie was. Kort nadat ik toen weer in Nederland terug kwam, is Aapel in Blijdorp gearriveerd om voor het nageslacht te zorgen. Dat is gelukt, maar vanaf het begin is hij altijd wat krakkemikkig geweest. 

Trouwens ook bij de giraffen is er dit jaar een drama geweest. Mannetje Banio is een paar weken geleden overleden. Hij had een ziekte onder de leden, alleen weten ze nog niet waardoor hij precies geveld is. Banio heeft zijn taak om voor het nageslacht te zorgen, gelukkig heel goed volbracht. 

Het jaar 2020 is voor Blijdorp echt een 'annus horribilis'.

Even langs de olifanten! We hebben een nieuwe olifanten bul! Hij heeft het naar zijn zin en de dames vinden hem leuk, zo te zien. Er gingen even twee slurven naar elkaar toe. Irma is de oudste olifant. Ze is vijftig jaar geworden en heeft een heerlijke verjaardagsgroentetaart gekregen.

Even verderop was de amoer panter te bewonderen. Voor het eerst heb ik hem horen brullen. Het lijkt een beetje op het brullen van een leeuw maar dan anders. 

De volgende keer neem ik jullie mee naar de andere dieren. Er is zoveel te zien in Blijdorp! Van wandelende bladeren tot giraffen, van hyena's tot okapi's... . Ook de fauna is heel mooi. 

Tot de volgende keer!

WANDELEN IN HET AMSTERDAMSE BOS.

Afgelopen zaterdag, 19 september 2020, ben ik met mijn pluche beer Leitje gaan wandelen in het Amsterdamse Bos. Het was super mooi weer: uitbundige zonneschijn, blauwe lucht, heerlijke temperatuur, tikje herfstig. We begonnen bij de camping: ideaal beginpunt met het openbaar vervoer, want je loopt meteen het bos in. Al gauw zagen we in de verte het kerkje van Bovenkerk met het mooie pompoentje in de toren. De kerk is vorig jaar afgebrand en wordt nu gelukkig herbouwd, maar het schiet niet hard op want de kale buitenmuren steken nog steeds even kaal en puntig de lucht in. Het doet altijd verdriet als een mooi, karakteristiek gebouw door brand wordt aangetast. Maar ja, het komt uiteindelijk heus wel weer goed. We liepen verder en kwamen uiteindelijk bij de Ridammerhoeve, de geitenboerderij. Daar is ooit de foto van mij en Leitje gemaakt die nu als profielfoto op mijn blog is ingesteld. Leitje en ik komen graag op de Ridammerhoeve. Het bedrijf is biologisch-dynamisch, wat betekent dat er zo natuurlijk mogelijk wordt gewerkt. De producten bevatten zo weinig mogelijk toevoegingen en antibiotica worden niet gebruikt. Als een dier een infectie heeft, wordt geprobeerd het dier te laten genezen met natuurlijke middelen. Dat duurt dan wel iets langer, maar de dieren herstellen uiteindelijk beter en bouwen meer weerstand op. Dat proef je ook in de consumpties: het smaakt heerlijk en je krijgt er energie van. In de stallen lopen tientallen geiten, kippen en hanen - met grote veren aan de poten -, enkele varkens en runderen, een paard (die ik vandaag niet gezien heb). Tegen betaling mag je zelf eieren rapen. Kleine kinderen mogen IN de stallen komen om de pas geboren geitjes melk te geven met een zuigflesje. Voor kleine kindjes is het bezoek hier vaak het eerste contact met dieren. Ze genieten ervan om de geiten te aaien. De dieren zien er goed verzorgd, schoon en happy uit. 

Na koffie met appelgebak verlieten we het paradijsje en liepen verder, de bordjes volgend, naar restaurant-boerderij Meerzicht, waar we neerstreken voor een pannenkoek. Daar waren we lang niet meer geweest. We bestelden een hartige pannenkoek met tomaat en mediterrane kruiden en meteen na de eerste hap was het "wauw, wat lekker!" Na de gastronomische rust liepen we verder, langs de aanlegsteiger van het pontje bij de Nieuwe Meer en vervolgden het pad langs de "Meerzichtpolder", een  groot stuk weiland achter het restaurant. Dit stuk natuur was er al eerder dan het Amsterdamse Bos en trekt door het moerasachtige karakter aan de zijkanten veel vegetatie en dieren aan. Fijn stukje pad! Vervolgens liepen we parallel aan de Bosbaan en de Nieuwe Meer over een bospaadje richting plezierhaventje en kwamen over een romantisch wit bruggetje. We kwamen uiteindelijk  weer in de bewoonde wereld en hoewel we moe waren, liepen we de laatste kilometers nog maar even verder door tot aan NS station Amsterdam Zuid-WTC. Daar stapten we op de trein terug naar huis. 

Heerlijk gewandeld vandaag! Genoten van het mooie weer, de natuur, de geiten en anderen dieren op de Ridammerhoeve, de pannenkoek in Meerzicht, de mooie doorkijkjes in het Amsterdamse Bos en de Nieuwe meer!

Hallo lieve lezers!

Het is nog steeds corona tijd. Nu het uitgaan beperkt mogelijk is, luister ik thuis veel naar muziek. Dat brengt rust in het hoofd. Vandaag een verhaaltje (de eerste post op mijn vandaag geopende blog) over de Franse zangeres Patricia Kaas, waar ik fan van ben:

Op de radio klonk een aantal jaren geleden het liedje 'Mon mec à moi' (Mijn gozertje). Ik zat meteen recht overeind. Wat was dat een prachtige stem! Ademloos luisterde ik naar het liedje, de krachtige en tegelijkertijd sensuele stem, begeleid door een spannende muzikale omlijsting. Ze bleek Patricia Kaas te heten. Ik had nog nooit van haar gehoord. Ik was zo getroffen dat ik à la minuut besloot haar voortaan te gaan volgen in haar carrière. De Franse zangeres maakt regelmatig wereldtournees en geeft in Nederland dan ook een concert. Tot nu toe ben ik er bijna altijd bij geweest. Ik heb genoten van haar indrukwekkende stem en wervelende shows. Vooral de dansscènes in 'Kaberet' en de meer ingetogen 'Kaas chante Piaf' zijn me bijgebleven. Met haar tengere figuurtje staat ze op het podium en dan komt er toch een geluid uit die keel van haar! Op jeugdige leeftijd begon ze haar zangcarrière in cafés en discotheken in het Franse Lotharingen, dicht bij de Duitse grens. Zodra ze begon te zingen, waren de rumoerige en dronken mijnwerkers op slag muisstil. Patricia is de jongste van zeven kinderen in een mijnwerkersgezin. Franse vader, Duitse moeder. Ze heeft nooit zangles gehad. In haar autobiografie schrijft ze over haar afkomst. Hoe haar moeder haar pushte, hoe ze in de loop van de tijd van haar familie verwijderde naarmate haar zangcarrière voortschreed en ze steeds meer succes kreeg. Ze schreef ook over een benarde situatie met een stalker en over de abortussen die ze heeft ondergaan. Ze schreef over de relatie met haar fans, meestal fijn maar af en toe ook vermoeiend. Als ze na afloop van een afmattend concert in de kleedkamer terugkwam, wilde ze het liefst rusten, maar dan stonden daar drommen fans die allemaal een handtekening van haar wilden hebben. Als ik haar liedjes hoor, dan vraag ik me vaak af hoe het komt dat ze zo indringend over de liefde kan zingen, maar dat een levenslange, stabiele gelukkige relatie haar nooit ten deel is gevallen. In de tekst van 'Mon mec à moi' zou misschien daarvoor toch een aanwijzing te vinden kunnen zijn. Het liedje gaat over de relatie die de zangeres heeft met een jongen (ik veronderstel dat de ik-persoon Patricia zelf is, want ze heeft het over 'je' en 'mon'). Ze smelt weg voor de jongen, want hij vertelt met veel passie schitterende verhalen. Ze gelooft alles wat hij zegt. Het samenzijn voelt als een zoet snoepje. Hij laat haar in de waan dat hij veel om haar geeft, maar in feite is hij helemaal niet serieus. Hij speelt met haar hart en bedriegt haar. Die mooie verhalen vertelt hij om indruk op haar te maken, niet om haar liefde te winnen. In het persoonlijke leven van Patricia Kaas zijn de relaties met mannen uiteindelijk allemaal op een teleurstelling uitgelopen. Geen enkele relatie heeft stand gehouden. Is zij net zo naïef als de jonge vrouw in 'Mon mec à moi'? Heeft ze de kracht of het inzicht niet om weerstand te bieden aan mannen die het niet goed menen? "It took your sweat love to pull me out of the canyon. I believe I can make it now. I feel I belong", zingt ze in het Engels in het liedje 'Out of the Rain'. Ik word blij van zulke woorden: de diepgevoelige, echte liefde spat eruit. Ik had Patricia Kaas zo graag een lange gelukkige relatie gegund!