PROMOTIE VAN MARLOE VAN BERKEL OVER HEUPARTROSE, 29-08-2023. 

Vanmorgen promoveerde Marloe (Annemarie Ciska) van Berkel over het onderwerp HEUPARTROSE. Zij onderzocht het beloop van heupartrose bij patiënten gedurende tien jaar. Haar proefschrift heeft als titel: The course of hip oseoarthritis symptoms. From the first presentation to ten years follow-up (Het beloop van symptomen van heupartrose. Van de eerste presentatie tot 10 jaar later).

De promotiecommissie bestond uit: prof. dr. S.M.A. Bierma-Zeinstra (promotor), prof. dr. P.J.E. Bindels (promotor), dr. D. Schiphof (copromotor) en prof. dr. J.B.J. van Meurs, prof.dr. F.J.P.M. Huygen, prof. dr. J. Gussekloo (overige leden). De promotie vond plaats op gezag van prof. dr. A.L Bredenoord, rector magnificus van het Erasmus MC te Rotterdam. 

Marloe van Brakel werd bijgestaan door twee paranimfen, Ton van Brakel en Floor Smit.

Bij aankomst in het Erasmus MC Rotterdam liep ik in de hal onder de grote klok door. De wijzers van de klok worden voortdurend 'bijgeveegd' door twee virtuele schoonmakers (de blauwe stipjes op de foto). Dan met de lift naar het Onderwijs Centrum, waar ik nog heel even tijd had om bij een bekertje koffie van het mooie uitzicht (hoogste woontoren van de Benelux) te genieten.

Dan is het snel naar naar binnen bij de Professor Andries Querido zaal. Daar vinden altijd de promoties plaats.

De promotie van Marloe ging over Het beloop van symptomen van heupartrose.

Het promotiecomité van professoren en de promovenda, geflankeerd door twee paranimfen, werden door de pedel (geheel volgens protocol met een rinkelende staf  in haar hand) binnengeleid. De meeste leden van het comité waren in toga (enkele leden niet) en ook de pedel was in toga. Marloe droeg een prachtige oranje jurk.

De Rector Magnificus opende de bijeenkomst en diverse leden van het Comité daagden daarna de promovenda uit 'tot het uitwisselen van gedachten' (Dat klinkt heel academisch, echt als volwassenen onder elkaar die reeds in een team werken. De academische wereld is natuurlijk een niveau hoger dan de middelbare school waar je nog spreekt van 'examens'). 

Gedurende een uurlang heeft Marloe van Brakel rustig en zelfverzekerd de moeilijke vragen van de comitéleden beantwoord. 

Na 60 minuten kwam de pedel weer binnen met haar rinkelende staf: "HORA EST", riep ze - Het is tijd! De commissieleden gingen in een aparte ruimte boven in conclaaf om zich te beraden over het resultaat van Marloe (proefschrift en verdediging).

De aanwezigen in de zaal klapten voor de promovenda. Er volgde een moment om even te relaxen en om een praatje met elkaar te maken.

Marloe van Berkel (in het midden, in het oranje) en haar paranimfen, Ton van Berkel en Floor Smit.

De dame in het zwart/wit die we op de foto op de rug zien, is ondersteunend personeel. Zij gaf het drietal aanwijzingen waar ze precies moesten staan om straks de bul uitreiking in ontvangst te nemen en zij gaf de aanwezigen in de zaal aan wanneer ze moesten opstaan wanneer het Comité binnen kwam of naar buiten ging.

Rechts staat de geluidstechnicus.

Even de spanning van je af praten tijdens het moment dat het Comité elders in het gebouw in conclaaf was.

En na korte tijd werd het comité door de pedel weer de zaal binnengeleid (foto hieronder). 

Het moment was daar! De uitreiking!

Prof. dr. Sitta Bierma (de promotor van Marloe) nam de eed af bij Marloe, overhandigde Marloe de bul en hield een korte toespraak.

Eén van de Commissieleden hield daarna nog een 'laudatio' (een lofprijzing).

Een stralende Marloe tussen haar beide paranimfen.

En daarna, bij de Jubelzuil (op een etage hoger) een groepsfoto met familie en professoren van het Comité. De Jubelzuil (beetje doorzichtig) staat helemaal rechts op de foto.

Een stralende Marloe!

Cadeautjes werden uitgewisseld tussen professoren en promovenda.

Aangezien ik zelf artrose heb (heup, rug) ben ik lid van de Poly-Artrose Lotgenoten Vereniging. Ik heb het bestuur van de vereniging beloofd dat ik naar de promotie van Marloe zou gaan en dat ik verslag zou doen. De leden van de P-AL zullen zeer zeker iets hebben aan deze informatie! Hieronder de samenvatting uit Marloe's proefschrift:

De Stellingen van het proefschrift (foto boven).

En de Samenvatting (foto's hieronder):

MARLOE: HARTELIJK GEFELICITEERD EN  HEEL VEEL DANK VOOR JE REUSACHTIG GOEDE INZET!

OP BEZOEK BIJ MIJN SCHATJES!, 25-08-2023.

Er was vandaag wat reuring bij de hyena familie. Ik zag twee verzorgers door de vallei lopen. De beide ouder hyena waren er niet, maar ik zal wel één van de kleintjes lopen. Zonder ouders. En het kleintje deed een verwoede poging om de verzorgers weg te jagen. Met ontblote tanden deed het een aanvalletje op de verzorgers: "Weg jullie!" Even later waren de verzorgers inderdaad verdwenen en kwamen de ouders weer tevoorschijn. Eerst de moeder die geagiteerd door de vallei holde en af ten toe even stilstond om aan het gras te ruiken alsof ze haar kleintjes zocht. De wanhoop was van haar af te lezen. Daarna kwam ook haar mannetje door de vallei hollen, ook een beetje zoekende en in paniek. 

Ohh, gelukkig: daar zijn de kleintjes dan toch! Moeder hyena inspecteerde het hol en groef het met verwoede gebaren uit. Het zand werd hoog door haar poten naar buiten gestort. De kleintjes moesten van haar in het holletje gaan zitten. Nog steeds ging moeder door met graven. Maar de kleintjes zijn al behoorlijk ondernemend en kunnen dus niet lang stil blijven zitten. Ze kwamen er dus snel weer uit. En opnieuw ging de moeder graven. En wederom moesten de kleintjes van moeder het holletje in. De vader kwam er ook bij.

Inspectie volgde. Hadden de kleintjes niets? Waren ze in orde? Ehh, ja . . . daar lijkt het wel op . . . . 

De kleintjes werden door beide ouders aan een nauwkeurige inspectie onderworpen. Op een gegeven ogenblik zagen ze dat het allemaal toch wel goed was. De kleintjes waren veilig en OK! De verzorgers waren inmiddels de vallei uit. Het hyenagezin was weer met elkaar herenigd. 

Dus niets aan de hand, gelukkig! 

Moeder hyena groef hier met verwoede gebaren het holletje uit. Het zand vloog met een grote boog over de kleintjes heen.

"En nu blijven jullie in het holletje!"

"Mamma! Waar ben je?"

"Jullie zijn stout om er steeds uit te komen! Jullie moeten in het hol blijven! Als jullie er steeds uit komen, graaf ik het hol dieper uit, dan komen jullie er wat moeilijker uit, want jullie moeten echt een poosje in het hol blijven! Ik wil niet dat jullie er steeds uit komen, want er loert gevaar! Straks komen de verzorgers jullie weghalen en dat wil ik niet!" 

En moeder hyena begon met haar gespierde poten weer verwoed te graven.

Even later zag moeder hyena dan toch dat de verzorgers verdwenen waren en dat haar kleintjes in goede gezondheid verkeerden. Ze mochten hun holletje uit en weer fijn achter mama aan hobbelen. 

De rust is weergekeerd! Niets aan de hand gelukkig! Leitje en ik liepen ook weer verder. 

De gorilla's waren lekker buiten!

Rust bij de bantengs.

De antilopen keken nieuwsgierig ergens naar. 

Gezellig familieleven bij de makaken.

Manoel, een katachtige.

De olifanten stonden binnen. Radjik dus ook.

Mooi door zijn lelijkheid!

Dochter Krissie is onlangs naar een dierentuin in Polen verhuisd. Daar wordt zij gekoppeld aan een mannetjes tapir, want ze intussen volwassen geworden en is klaar voor het moederschap. En deze lieve moeder is wellicht ook weer toe een een nieuw moederschap . . . 

Bij de maki's is er een geboortegolf geweest.

De prairiehondjes ontsnappen nogal eens. In het recente verleden zag ik ze zelfs op de bizonweide. Doordat de muren van hun verblijf zijn opgehoogd en er klaphekjes zijn geplaatst (niet makkelijk voor rollatorgebruikers en scootmobielen!) proberen de verzorgers te voorkomen dat de dieren ontsnappen. Maar dit ene prairiehondje blijft het toch hardnekkig proberen! Het ziet er echter naar uit dat de muur voor hem toch ECHT te hoog is! Aan de wit uitgeslagen plek in de muur is te zien dat het dier het heel veel probeert om erover heen te springen!

Wat liggen de mhorgazelles gezellig bij elkaar!

Er zijn zes lieftallige poolvossen in Blijdorp. Ze zijn via Polen uit Oekraïne gekomen. Door de oorlog in dat land zijn het dus 'vluchtelingen'. We konden ze opvangen, omdat de laatste poolvos die er was, recentelijk is overleden.

Tot de volgende keer!