WANDELING STEENDIJKSPOLDER BIJ MAASSLUIS, 31 oktober 2020.

Een leuke ontmoeting met de natuur had ik vanmorgen thuis, voordat ik vertrok voor mijn wandeling. Zoals iedere morgen strooide ik wat zaadjes en vlokjes havermout op het vogel voederplateau in mijn tuin. De duif kwam onmiddellijk aanvliegen en begon lekker te eten. Om de brutale, schrokkerige kraaien weg te houden bleef ik poosje in de buurt van het voederplateau staan om de duif rustig te laten eten. Na een aantal minuten zag ik een grote vogel door de tuin vliegen waarvan ik de vlucht niet één-twee-drie kende. De vogel stormde op de conifeer af en begon te pikken. Pas toen zag ik hem in vol ornaat: een prachtige grote bonte specht, mooi rood plekje op het achterhoofd en een even mooi rood plekje op de stuit. Na een paar keer pikken op de boomstam vloog hij naar één van de bomen bij de buren die onlangs in een mooie vorm is gesnoeid. Ik zag hem tegen de stam naar boven klauteren, een paar keer pikken, en wég was hij weer! Gezien de doeltreffendheid waarmee de specht van boom tot boom vloog, leek het er op dat hij de situatie in onze tuinen heel goed kende. Deze beauty is dus waarschijnlijk een habitué in mijn tuin en dat stemt me blij!

Nog nagenietend van het tafereeltje van de specht in mijn tuin, ging ik met Leitje, de pluche beer op mijn rug, met bus en metro naar Steendijkspolder, een halte tussen Maassluis en Hoek van Holland in. De Hoekse Lijn wordt tegenwoordig door de RET geëxploiteerd. Fijn, want het scheelt mij overstappen en dus tijd! 

Ik liep de route vandaag voor de derde keer en besloot het traject in omgekeerde volgorde te doen. Ik begon nu met het stuk langs de Nieuwe Waterweg tot aan de Maeslandkering. Boten spotten: tankers, containerschepen, een dapper zeilbootje, maar ook zwanen en meerkoeten zien dobberen op het water . . . . . Aan de overkant van het water een groot scala aan industrievormen. Af en toe bereikte mij een geur die ik niet meteen kon thuisbrengen. Niet direct vies, maar ook niet echt lekker. Vlak voor de Maeslandkering nam ik mijn rust op de keien van de steile helling langs de Nieuwe Waterweg en genoot van mijn crackertjes, snoeptomaatjes, pakje chocomel en banaan. De zon kwam door en de wind was behoorlijk krachtig. Na de rust zwaaide ik naar rechts af, nam het viaduct in de vorm van een huisje over de metrobaan, liep nog een stuk door en nam bij de eerstvolgende kruising de weg rechtsaf, de Polderhaakweg. En hier begon de immense rust! Ik had de zon nu vol in het gezicht en de wind tegen: juist die combinatie voelde heerlijk. Ik keek nu uit op de polder, landerijen met paarden en een enkel huisje. Zojuist, bovenop het hoge viaduct over de metrobaan, zag ik in de verte Delft liggen met de toren van de Nieuwe Kerk en de TU, en even verderop de wolkenkrabbers van Rotterdam. Ook de drie hoge woontorens van Maassluis aan de voet van metrohalte Steendijkspolder zag ik al weer liggen. Ik passeerde de Oranje Plassen en kwam uit bij de bebouwde kom van Maassluis, waar het laatste stuk me voerde door een smalle groenstrook langs chique flats, richting de metro.  

Deze volgorde heeft absoluut mijn voorkeur, omdat de tweede helft door de polder het rustigste stuk is. Vandaag had ik op het eerste stuk langs de Nieuwe Waterweg toch wel wat last van de wielrenners die in groepjes naast elkaar bleven rijden met een bijna niets ontziende hoge snelheid. Als de coronatijd weer achter ons ligt, hoop ik dat het langs de Nieuwe Waterweg ook weer wat rustiger wordt met de wielrenners. 

Deze route is ongeveer tien kilometer en is heel leuk om te wandelen, maar eventueel óók om (rustig!) te fietsen.