WANDELING LANGS HET GEIN BIJ AMSTERDAM, 07-11-2020.

Het Gein is een riviertje onder de rook van Amsterdam. Het kronkelt idyllisch door de weilanden van Abcoude tot aan Driemond (bij Weesp). Er zijn twee prachtige oude molens, één op de zuidkant en één op de noordkant. De schilder Mondriaan heeft één van deze molens op het doek vereeuwigd. Langs de oevers is het aan beide kanten heerlijk lopen. De weg ligt een beetje hoog en daardoor kan je prachtig over de weilanden heen kijken. In de verte zie je Amsterdam met het AMC ziekenhuis, het Johan Cruijff stadion en de huizen van de wijk Holendrecht. Aan de andere kant, in zuidelijke richting, zie je polder met in de verte de bomenrij langs het Amsterdam-Rijnkanaal. Als je goed kijkt, zie je af en toe het bovenste streepje van een binnenvaartschip voorbij varen. Aan de andere kant is de skyline van Abcoude te zien met een dominant uitstekende kerktoren. Ook het riviertje zelf heeft mooie doorkijkjes: te midden van het dichtbegroeide riet liggen af en toe kleine, romantische bootjes. Op beide oevers staan veel bomen, waardoor je in de zomer tijdens felle zonnige dagen wat beschutting hebt. Halverwege de zuidkant, vlakbij de aftakking naar Fort Nigtevecht (een oud fort, thans in bezit van Natuurmonumenten) is een horeca rustpunt, Anna Haen. Dit is één van de vele boerderijen, voornamelijk veehouderijen. Anna Haen is alle dagen open van 9 tot 17 en serveert koffie en streekproducten in de boerderijwinkel. Dit stuk Nederland is echt Hollands glorie!

De route heb ik reeds vaak gelopen en het verveelt nooit. Soms van Abcoude naar Driemond op de ene oever heen en terug op de andere oever, 11 à 12 kilometer in totaal, zoals afgelopen zomer, toen het zo warm was. Ook ben ik ooit van Abcoude helemaal doorgelopen naar Weesp. Dit stadje is een mooie, oude Hansestad, beslist de moeite waard om eens te bezoeken. En vandaag, nu de zon zo fijn schijnt, had ik zin in de uitgebreide variant. Zoals gebruikelijk begon ik in Abcoude bij het station en liep de Indijk, pal langs de spoorbaan in zuidelijke richting, met het gezicht in de zon. Af en toe ruiste een trein langs - het baanvak Amsterdam /  Utrecht is best druk met treinverkeer. De Indijk zelf is een landweg waar nauwelijks verkeer komt. De rust en de heerlijke zonneschijn werkten weldadig. De Indijk boog na een aantal kilometers naar links af; we (pluche beer Leitje op de rug en ikzelf) kwamen uit bij het Amsterdam - Rijnkanaal, een druk bevaren water. Tankers, kolen, containers, zand. Het was aangenaam om aan de ene kant hoog over de weilanden uit te kijken en aan de andere kant schepen te spotten. De schepen hebben de mooiste namen. Wat dacht je van: "Sjouwer"? En "Nausica"...  ook een fraaie naam! Het Amsterdam - Rijnkanaal volgde ik tot Driemond, zo'n 4 à 5 kilometer. Halverwege is een voetgangers/fietsbrug over het kanaal naar Nigtevecht; de brug is vrij recent aangelegd. Men kan hier al afbuigen om via Fort Nigtevecht terug te gaan naar het riviertje Het Gein, maar ik had zin om naar Driemond door te lopen om aldaar langs Het Gein naar Abcoude terug te lopen langs de zuidoever. Het stuk langs het Amsterdam - Rijnkanaal tussen de voetgangersbrug naar Nigtevecht en Driemond was een heerlijk stuk met bomen aan weerszijde - een familie boomkruipers tegen de boomstammen gespot! - , maar wat was het een lang eind! Puf, puf! Eenmaal in Driemond aangekomen had ik moeite om het begin van Het Gein te vinden. In dit dorp is er namelijk óók een brug, de Geinbrug, en vanaf de oever van het kanaal zag ik een hele grote trap tegen het talud van de oprit van die brug. Die moet ik vast hebben, dacht ik. Dus ik helemaal naar boven klauteren. Kwam ik uit op het stoepgedeelte richting Weesp. Goed fout dus! Ik weer helemaal naar beneden - de moeheid begon mij behoorlijk parten te spelen. Een stukje door een saaie woonwijk heen en ja, daar was dan toch gelukkig het begin van Het Gein. Even goed uitgerust op de bank die door het weer was aangetast was daarna begonnen de zes laatste, heerlijke kilometers op de zuidoever van Het Gein, opnieuw met het gezicht zalig in de zon. We passeerden de beide molens, waarvan de zuidmolen draaide. En wie zien we daar op de weg, vlak bij één van de boerderijen? Een pluche eland! Het was liefde op het eerste gezicht. Wat wilde het beestje graag met me mee! Nou, dat kan hoor! Kom maar mee! Hoewel het al een aantal dagen niet had geregend, was het diertje een beetje nat. Hij is vast uit een tas van een voorbijganger gevallen en had waarschijnlijk dagen - en nachtenlang op de grond gezeten. Arm dier! Bij Anna Haen streken we even neer voor koffie en speculaas - daarvoor begint het de tijd te worden  - en liep ik met Leitje op de rug en de pluche eland in mijn windjack terug naar het station van Abcoude. 

Het was een lange en vermoeiende wandeltocht, maar wat hebben we heerlijk gewandeld in de zalige november zon! En wat hebben we er weer een leuk vondelingetje bij! De eland is bij thuiskomst lekker gewassen, daarna droog - en warm geföhnd en is vervolgens hartelijk verwelkomd door alle pluche dieren die al in mijn huis wonen.

De volgende keer ga ik de NS route eens uitproberen. Ik ben nog nooit in Nigtevecht geweest en ben benieuwd naar wat ik daar ga aantreffen!