Op stap met Babette

PANNENKOEK IN DELFT, 18 oktober 2023.

Vandaag bezocht ik eerst Hofwijk in Rotterdam. De as van mijn overleden ouders zijn hier allebei uitgestrooid op de strooiweide en regelmatig ga ik even kijken. De as is thans volledig in de aarde en in het gras opgenomen. Er is dus niets meer van de as te zien ("Gij zijt uit stof geboren en gij zult tot stof wederkeren"), maar toch blijft het een mooie herinneringsplek. De strooiweide is omgeven door hoge bomen die mooi ruisen als de wind waait en waar altijd veel vogels in zitten. Vandaag zag ik een stel gaaien. En ook de planten op de graven rondom de strooiweide zijn mooi. Even verderop hoort men een prachtige fontein. Het plekje is heel vreedzaam. De overledenen hebben hier echt hun eeuwige rust!

Na het bezoek aan Hofwijk reisde ik met bus 40 door naar Delft. Sinds twee weken heb ik de pensioengerechtigde leeftijd en reis ik GRATIS met de RET (bus-tram-metro) in Rotterdam en omgeving. Dus ik reis met de RET helemaal voor niets naar Delft, Schiedam, Vlaardingen, Maassluis, Hoek van Holland, Ridderkerk, Hoogvliet, Portugaal, Spijkenisse en de haltes op de metroroute naar Den Haag Centraal tot vlak voor Den Haag - alleen voor het stukje in Den Haag moet ik betalen maar ik krijg daar wel 34 % korting. Ik vind dit super!

Het is voor mij traditie om na het bezoek aan Hofwijk door te reizen naar Delft om een pannenkoek te eten. Ik doe dat om mijn vader, en ook mijn moeder, te gedenken. Vroeger ging ik wel eens met mijn vader poffertjes eten bij het Wapen van Delft (thans Het Gulden ABC) op de Markt. Daar hadden Bill Clinton met zijn vrouw Hillary een keer na sluitingstijd poffertjes met aardbeien en slagroom gegeten. Jarenlang heeft het gerecht op de menu gestaan. Ineens verdwenen de poffertjes, en later ook de pannenkoeken, van het menu. De pannenkoeken bij de buren, 'Het Koningshuys', vond ik steeds minder lekker worden.

Ik herinnerde me 'Het Stadskoffyhuis' van een bezoek aan Delft, heel vroeger. Dus op een gegeven ogenblik ben ik even verder doorgelopen naar de Oude Delft. Gelukkig heeft 'Het Stads-koffyhuis' pannenkoeken op het menu staan! Het meel komt uit molen De Roos, even verderop gesitueerd. De pannenkoeken zijn hier echt verrukkelijk! Ik weet wel zeker dat mijn vader het met mij eens zou zijn geweest om het horeca adresje op de Markt te verruilen voor het adresje op De Oude Delft! En zeker als hij zou hebben geweten dat de meel uit molen De Roos komt, want mijn vader had iets met molens - in mijn familienaam komt 'molen' voor: 'meulen' is 'molen' en 'belt' is 'heuvel', dus 'Meulenbelt' is 'molen op een heuvel'.

In de gracht heeft het Stads-koffyhuis een boot liggen als zitje, maar het is nu oktober - het regent en waait, dus de boot is helemaal afgedekt. We gaan naar binnen, lekker warm en knus in het oude pand.

De kraan op het toilet is volledig van Delfts Blauw. Mooi in stijl!

Leitje koos voor een pannenkoek met stroopwafel en vanilleijs. Superlekker! Je smaakt echt dat deze pannenkoek is gemaakt met echt molenaarsmeel!

Vlak bij de boot van het Stads-koffyhuis ligt een gedenkingstegel. De oprichter, Arie Kleyweg, wordt hier herdacht. Hij opende met zijn vrouw het Stads-koffyhuis in 1966. Hij leefde van 1926 tot 2006. Hij komt uit een oud geslacht. Dierbaar plekje!

Na de heerlijke pannenkoek zijn Leitje en ik nog even naar molen De Roos gelopen. Daar is de meel van de pannenkoek vandaan gekomen!

Vroeger werkte ik in het Sint Joris Gasthuis. Tegenover de fabriek was de oude afdeling - 'Joris binnen'. Vooral in de weekenden roken we vaak een doordringende spirituslucht! 'Joris binnen' is al geheel afgebroken in de tijd dat ik nog in Joris werkte. Het gebouw was ontzettend oud en voldeed niet meer aan de eisen van de moderne tijd. Er is nu een appartementencomplex voor in de plaats gekomen.

Twee jaar geleden bezocht ik nog eens de afdelingen van 'Joris buiten'. Ook daar is ontzettend veel veranderd. De slagboom bij de ingang is verdwenen. Het terrein is thans helemaal vrij toegankelijk geworden. De meeste gebouwen van destijds zijn gesloopt en vervangen door nieuwe gebouwen. De gebouwen die er toen pas stonden, zijn behouden gebleven, maar horen niet meer tot het Joris - het zijn studentenkamers geworden. Ook in de 'zusterflat' wonen tegenwoordig studenten.

Het was ontzettend hard nodig dat die oude gebouwen van de psychiatrische inrichting gesloopt zijn, want het was ouwe aftandse meuk, ondoelmatig en heel erg brandonveilig! Ik zat er in mijn nachtdienst in mijn eentje op een afdeling van ongeveer 20 patiënten - met boven mij een andere, heel grote, afdeling. Het waren gesloten afdelingen, dus voordeuren op slot. Aan de achterkant een uiterst smal trapje naar boven. Hoge ramen die begonnen op twee meter hoogte en die niet open konden. Patiënten die naast psychisch lijden (paniek, niet goed begrijpen als zich een calamiteit voor zou doen) ook allerlei lichamelijke klachten hadden en daardoor moeilijk konden lopen (looprekjes, rolstoelen), konden geen kant op als er brand zou uitbreken. Sommige patiënten hadden een eigen kamertje en lagen 's nachts in bed te roken. Als ze dan in slaap vielen met een brandende sigaret. . . . . .

Patiënten en personeel zaten als ratten in de val als er brand zou uitbreken! Je redde het echt niet om twintig moeilijk lopende patiënten te evacueren als je in je eentje in de nachtdienst zit! Ik heb er wel eens nachtmerries van gehad. Ik was nooit voor patiënten, maar vaak voor de brandveiligheid wel!