Hallo lieve lezers!

Het is nog steeds corona tijd. Nu het uitgaan beperkt mogelijk is, luister ik thuis veel naar muziek. Dat brengt rust in het hoofd. Vandaag een verhaaltje (de eerste post op mijn vandaag geopende blog) over de Franse zangeres Patricia Kaas, waar ik fan van ben:

Op de radio klonk een aantal jaren geleden het liedje 'Mon mec à moi' (Mijn gozertje). Ik zat meteen recht overeind. Wat was dat een prachtige stem! Ademloos luisterde ik naar het liedje, de krachtige en tegelijkertijd sensuele stem, begeleid door een spannende muzikale omlijsting. Ze bleek Patricia Kaas te heten. Ik had nog nooit van haar gehoord. Ik was zo getroffen dat ik à la minuut besloot haar voortaan te gaan volgen in haar carrière. De Franse zangeres maakt regelmatig wereldtournees en geeft in Nederland dan ook een concert. Tot nu toe ben ik er bijna altijd bij geweest. Ik heb genoten van haar indrukwekkende stem en wervelende shows. Vooral de dansscènes in 'Kaberet' en de meer ingetogen 'Kaas chante Piaf' zijn me bijgebleven. Met haar tengere figuurtje staat ze op het podium en dan komt er toch een geluid uit die keel van haar! Op jeugdige leeftijd begon ze haar zangcarrière in cafés en discotheken in het Franse Lotharingen, dicht bij de Duitse grens. Zodra ze begon te zingen, waren de rumoerige en dronken mijnwerkers op slag muisstil. Patricia is de jongste van zeven kinderen in een mijnwerkersgezin. Franse vader, Duitse moeder. Ze heeft nooit zangles gehad. In haar autobiografie schrijft ze over haar afkomst. Hoe haar moeder haar pushte, hoe ze in de loop van de tijd van haar familie verwijderde naarmate haar zangcarrière voortschreed en ze steeds meer succes kreeg. Ze schreef ook over een benarde situatie met een stalker en over de abortussen die ze heeft ondergaan. Ze schreef over de relatie met haar fans, meestal fijn maar af en toe ook vermoeiend. Als ze na afloop van een afmattend concert in de kleedkamer terugkwam, wilde ze het liefst rusten, maar dan stonden daar drommen fans die allemaal een handtekening van haar wilden hebben. Als ik haar liedjes hoor, dan vraag ik me vaak af hoe het komt dat ze zo indringend over de liefde kan zingen, maar dat een levenslange, stabiele gelukkige relatie haar nooit ten deel is gevallen. In de tekst van 'Mon mec à moi' zou misschien daarvoor toch een aanwijzing te vinden kunnen zijn. Het liedje gaat over de relatie die de zangeres heeft met een jongen (ik veronderstel dat de ik-persoon Patricia zelf is, want ze heeft het over 'je' en 'mon'). Ze smelt weg voor de jongen, want hij vertelt met veel passie schitterende verhalen. Ze gelooft alles wat hij zegt. Het samenzijn voelt als een zoet snoepje. Hij laat haar in de waan dat hij veel om haar geeft, maar in feite is hij helemaal niet serieus. Hij speelt met haar hart en bedriegt haar. Die mooie verhalen vertelt hij om indruk op haar te maken, niet om haar liefde te winnen. In het persoonlijke leven van Patricia Kaas zijn de relaties met mannen uiteindelijk allemaal op een teleurstelling uitgelopen. Geen enkele relatie heeft stand gehouden. Is zij net zo naïef als de jonge vrouw in 'Mon mec à moi'? Heeft ze de kracht of het inzicht niet om weerstand te bieden aan mannen die het niet goed menen? "It took your sweat love to pull me out of the canyon. I believe I can make it now. I feel I belong", zingt ze in het Engels in het liedje 'Out of the Rain'. Ik word blij van zulke woorden: de diepgevoelige, echte liefde spat eruit. Ik had Patricia Kaas zo graag een lange gelukkige relatie gegund!