Het is zaterdag 19 oktober 2024 en we reizen af naar Leiden. We gaan naar museum Naturalis om de skeletten van de groep Triceratops dinoaurus kudde te gaan bekijken, die recentelijk in de Verenigde Staten zijn opgegraven. Tot voor kort gingen wetenschappers ervan uit dat dinosaurussen als einzelgänger leefden, maar sinds de recentelijke opgraving van een groep dino skeletten bij elkaar in Amerika is men teruggekomen van de gedachte dat die enorme dieren solitair leefden.
Leitje en ik lopen vanaf het station naar Naturalis via een mooie toegangsweg met beelden . . . .
stappen het museum in en checken ons in op vertoon van onze museumkaart. We nemen de lift . . .
. . . . en daar zijn ze dan . . . .
We staan een ogenblik paf van emotie en de immense grootte van de skeletten! Het is ongelooflijk dat deze dieren 67 miljoen jaar geleden op aarde hebben geleefd, dat ze ondanks hun gigantische afmetingen ineens zijn uitgestorven en dat hun skeletten na 67 miljoen jaar in een groepje bij elkaar, anno 2024, zijn opgegraven!
De eieren die de triceratops legden. Wat een enorme eieren!
Na het bezoek aan de kudde gaan we met de lift naar een andere verdieping waar nog meer dino skeletten staan. Er zijn verschillende soorten dinosaurussen. Het ene soort is groter dan het andere. Ook in Nederland - bij Winterswijk en Maastricht - zijn skeletten van dino's opgegraven.
Als je die meneer rechts onder op de foto ziet en je vergelijkt zijn lengte met de lengte van het dino skelet, dan besef je hoe ontzettend groot de dinosaurussen zijn geweest!
Na de weergaloze interessante tentoonstelling lopen Leitje en ik naar het centrum van de stad en komen langs een soort tuin waar baby boompjes worden gekweekt om de stad van 'groene longen' te voorzien:
Leiden heeft mooie grachten en singels.
De Morschpoort.
De Leidse Sleutels, als stadswapen!
Het geboortehuis van de bekende schilder Rembrandt. Het is natuurlijk niet meer het oorspronkelijke huis, omdat dit huis nieuw opgetrokken is.
Vlakbij het geboortehuis van Rembrandt staat een mooi beeld van de schilder. Een fotograaf voelt zich geïnspireerd door het beeld.
Ik ben talloze malen langs dit plekje gelopen op weg naar college toen ik in Leiden studeerde. Dat hier een Kweekschool voor Zeevaart gevestigd was, is mij toen nooit opgevallen.
Een paddenstoel! Het is herfst!
Dit gedicht van Arthur Rimbaud spreekt mij aan als oud-studente Franse Taal en Cultuur!
Het universiteitswapen boven de deur van het Lipsius faculteitsgebouw. Wat heb ik hier veel voetstappen liggen! Er is niets veranderd in de loop van de jaren! Alleen de enorme kluwe fietsen voor de ingang is nu vervangen door een mooi perkje. En door het Paterstraatje ben ik ook heel veel gekomen!
Een vreemde vogel (foto boven).
We gaan een bezoekje brengen aan de Hortus Botanicus. Ik ben er nog nooit geweest. De Hortus in Leiden is de oudste botanische tuin in Nederland (1590) en hoort bij de Universiteit Leiden. Het is een echte hortus MEDICUS - er worden dus vooral geneeskundige planten bestudeerd. De bekende geneeskundige Herman Boerhave was vroeger de directeur.
We gaan eerst lekker lunchen in het horeca gedeelte. We nemen een lekkere huisgemaakte quiche. Het heeft een hele aparte, heerlijke, smaak. Er zijn ongetwijfeld ingrediënten in verwerkt die afkomstig zijn van planten uit de hortus!
Ineens zie ik op tafel een beetje rook opstijgen. Leitje schreeuw het uit - "Warm aan mijn oor!" Leitje ligt tegen het brandende tafelkaarsje aan en ik kan hem nog net op tijd wegtrekken. Niets aan de hand. Of toch wel? . . . . Het topje van een stukje vacht bij zijn oortje was begonnen vlam te vatten, maar het ziet er nauwelijks beschadigd uit. Leitje heeft er geen pijn aan, het voelt alleen erg warm, zegt hij. Als we vanavond thuiskomen, knip ik een milimeter van het licht zwart geworden stukje vacht weg en smeer ik het aangedane plekje in met een beetje sudocreme. "Oke", zegt Leitje en gaat weer liggen om lekker van de quiche mee te eten. Hij heeft er al snel geen last meer van.
Na de lunch lopen we de hortus in.
De Reuzenaronskelk waarover het personeel van de Hortus regelmatig op de televisie, in bijvoorbeeld Binnenste Buiten, uitleg geeft.
Vleesetende planten! Ik herken de plant uit diergaarde Blijdorp. De plant geeft een geur af die insecten aantrekt. Die insecten gaan de plant in. Het 'dekseltje' van de bloem gaat dicht en de insecten zitten nu gevangen. De plant heeft nu een lekker hapje! De natuur zit ingenieus in elkaar!
Leuke toren! Ik vermoed dat de toren behoort bij de Sterrenwacht.
De koepel van de Sterrenwacht.
Varens, één van de specialiteiten die de Hortus in Leiden kweekt.
Mooie herfstkleuren.
Zonnebloemen die aan het uitbloeien zijn.
De boom doet het nog. Ongelooflijk!
Schattige tweelinghuisjes!
Er wordt ook getrouwd in de Hortus. De trouwreportage zal ongetwijfeld mooi worden!
Onze rondgang door de Hortus in Leiden zit erop. Leitje en ik zijn bijzonder onder de indruk van de fabelachtige hoeveelheid planten, struiken en bomen die op deze plek worden gekweekt. Een plek om van te houden! Maar vanuit landschaptechnisch perspectief geef ik de voorkeur aan Arboretum Trompenburg in Rotterdam - vooral de rhodondendrons vind ik schitterend in Trompenburg!
We nemen een leuk ommetje door de binnenstad om naar het station te lopen. Er zijn veel hofjes in Leiden.
Schattig klein roze huisje!
En nóg een lief klein roze huisje! (foto boven). En een lieftallig ROOD huisje!
Poes wast zich!
Het is weleens leuk om nauwkeurig de uitleg te lezen die onder straatnamen staat. Onder de Groenhazengracht staat dat de straatnaam is vernoemd naar . . . . (heel koddig!) . . . . . een middeleeuwse PROSTITUÉE!!!! Terwijl ik mij hierover verbaasde, kwamen net twee dames voorbij. Ik kon niet nalaten om hen even te wijzen op de uitleg van de straatnaam. Waarop we alledrie tegelijkertijd à la minuut ontzettend in lachen uitbarstten!
Ik kan me niet voorstellen dat een nieuwe straat in onze huidige tijd naar een prostituée wordt vernoemd! Er wordt vandaag de dag al ontzettend moeilijk gedaan over straatnamen die naar bekende, eervolle, personen uit ons koloniale verleden verwijzen!
Een verwijzing naar een prostituée is in onze huidige tijd absoluut ondenkbaar. Maar dat de Groenhazengracht vernoemd is naar een middeleeuwse prostituee vind ik vooral grappig! Het hoort bij de geschiedenis van de stad! Want het gaat per slot van rekening om het oudste beroep van de wereld! En dat mag wel eens vermeld worden op een straatnaam! Toch?
Boom in herfsttooi!
Leidse sleutels op de stoep!
Leitje heeft nog trek in een pannenkoek met nutella. Ik trouwens ook! Dus smikkelen maar!
Vlammend rode herfstbomen!
Molen De Valk.
Het is een leuke dag geweest! En Leitje is weer eens in zijn geboortestad geweest! Hij had het erg naar zijn zin! Ik heb thuis nog even de vacht van Leitje bij zijn oortje verzorgd: de weinige hele kleine zwarte puntjes weggeknipt en een beetje sudocreme op het aangedane plekje gesmeerd. Je ziet er niets meer van en Leitje heeft nergens last meer van!
Tot de volgende keer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten