TWEE BOEKPRESENTATIES BIJ DONNER IN ROTTERDAM, 15/06/24 EN 16/06/24.

Michiel Vos staat links met de donkerblauwe sweater. Naast Michiel Vos staat Eelco Zuidervaart, medewerker van boekhandel Donner (met lichtblauw jasje).

Op zaterdagmiddag, 15 juni 2024, hield Michiel Vos een lezing over het wonen en werken in de Verenigde Staten. Michiel Vos is twintig jaar geleden getrouwd met Alexandra Pelosi, de dochter van Nancy Pelosi, die tot voor kort de Amerikaanse Tweede Kamer voorzat. Sinds zijn huwelijk woont hij in de VS, in New York wel te verstaan, en hij heeft twee opgroeiende kinderen. Hij heeft een dubbele nationaliteit, de Nederlandse en de Amerikaanse. Vos is een gerenommeerd journalist en hij is even in Nederland om zijn recent uitgebrachte boek Vos in de VS te promoten. 

Tijdens de lezing vertelt Michiel Vos hoe hij het leven in de Verenigde Staten ervaart. Nederland en de VS zijn allebei democratieën en er is grondwettelijke vrijheid om te gaan en te staan waar men wil en om vrijelijk zijn ideeën te hebben. Bij een democratie horen natuurlijk vrije verkiezingen. Die zijn er dus ook in Nederland en in de VS, maar toch zijn er grote verschillen tussen beide landen. De VS hebben slechts TWEE partijen, de Democraten en de Republikeinen. In Nederland zijn er ontzettend veel (splinter)partijtjes die in de politiek heel wat in de melk te brokkelen hebben - ondenkbaar in de VS. 

Als Nederlander moest Michiel Vos in het begin wennen aan het Amerikaanse leven. Bijvoorbeeld aan een oppervlakkig overkomende smalltalk in de zin van "How are you?" met hooguit "Fine" als antwoord (nog beter: helemaal geen antwoord) om een begroeting te beklinken. "Ach, u komt uit dat hele kleine landje, Danemark? Nou, welkom hier in ieder geval in het grote Amerika!" 

De Amerikaan laat met zo'n uitspraak even heel goed weten dat hij van toeten noch blazen weet en dat hij zelf woont in het belangrijkste land op aarde: Amerika! En de rest van de wereld doet er niet toe!

Als echtgenoot van de dochter van een Amerikaanse VIP heeft Vos de handen geschud van vier presidenten. Zo vertelt Vos voor de toehoorders in het theater van Donner hoe hij ieder jaar de officiële Kerstbijeenkomst in het Witte Huis de handen schudt van de President. Zijn kinderen mochten er ook bij zijn!

Vos heeft vier presidenten meegemaakt, W. Bush, Obama, Trump en Biden. Tijdens één van de Kerstbijeenkomsten werd Vos voorgesteld aan de zittende President, Joe Biden. Vos liep gretig met uitgestoken hand op Biden af en Biden gaf een wat teruggetrokken, krampachtig vingertje als antwoord terug. Zoals gebruikelijk in de VS staan er op officiële plechtigheden cameraploegen klaar om alles vast te leggen. Zo ook op dit officiële kerstevenement in het Witte Huis. Er staat dus nu een prachtige foto van Vos met uitgestrekte hand naar Biden en een wat introvert vingertje van een stijf bewegende Biden. 

Oef, oef! Zo is Amerika dus! Dat is toch echt wel even anders dan Nederland, óók als je verkeert in hogere kringen!

Vos heeft in de twintig jaar dat hij in de VS woont, het land waar hij woont en werkt, zien veranderen. Amerika is geslotener geworden, steeds meer in zichzelf gekeerd. Er is meer agressie; de armoede en de intolerantie nemen toe. In de tijd dat W. Bush president was, zag het leven er vriendelijker en jovialer uit, ondanks de enorme problemen die er natuurlijk toen ook al waren. Bush was de joviale 'cowboy' uit Texas, Trump die gemakkelijk even een hand op je schouwder legt en een vriendelijke opmerking maakt in een sfeer als 'oude vrienden' onder elkaar. 

Michiel Vos voelt zich Amerikaan, maar als hij in Nederland is, voelt hij zich weer even helemaal Nederlander. Om in de VS te wonen en te werken is het absoluut noodzakelijk om je helemaal over te geven aan "the American way of life". Als je dat niet doet, tel je in Amerika er nooit helemaal bij. Michiel Vos is dus echt een Amerikaan geworden, maar hij laat zijn Nederlandse roots nooit helemaal buiten schot!

Michiel Vos vertelt makkelijk en levendig. Zijn woorden komen als een waterval uit zijn mond, vaak met zinsdelen Engels tussen zijn Nederlandse zinnen door. Hij beschrijft de situaties heel kleurrijk en je ziet daardoor direct de verschillen tussen Nederland en de VS.  

Na afloop van de lezing ging Michiel Vos zijn boek signeren. En dat ging op zijn Amerikaans! Iedereen die het boek kocht, kreeg van hem een handtekening in het boek EN . . . ging samen met Vos OP DE FOTO! 

Daar sta ik dan met Michiel Vos op de foto!

Ik herinner me een signeersessie van Karin Slaughter bij Donner, twee jaar gelden, en iedereen die één van haar boeken kocht, mocht met haar op de foto. Het samen met de auteur op de foto is dus heel gangbaar in Amerika! Ondenkbaar in Nederland! Ondenkbaar überhaupt in Europa!

Thuis heb ik al even enkele bladzijden uit zijn boek gelezen. Vos schrijft zoals hij praat: vlot, hij kleurt met woorden met af en toe Engels in zijn Nederlands. Het leest heerlijk weg! Je ziet alles meteen voor ogen. Je hebt het gevoel dat Michiel Vos alles wat hij schrijft ook echt doorleefd heeft. Een ECHT boek van een schrijver die het hart op de juiste plaats heeft!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Een dag later, zondag 16 juni 2024. In Duitsland is vanmiddag de Oranje gekte begonnen.  Het Nederlandse elftal is bezig aan zijn eerste wedstrijd als ik mij naar boekhandel Donner begeef. Voetbal interesseert mij niet, dus ik kom graag naar Donner! Ik vind het echter jammer dat de boekpresentatie van vanmiddag UITGEREKEND plaatsvindt op het moment dat het Nederlands elftal speelt! Vooral voor Svetlana vind ik het jammer dat er door het voetballen nu minder mensen naar haar komen luisteren. Slecht getimed allemaal! Maar ja . . . .

Zo druk als dus het gistermiddag was tijdens de lezing van Michiel Vos, zo stil was het vanmiddag. Gelukkig kwamen er toch nog een aantal toehoorders het theater binnendruppelen - waarschijnlijk allemaal voetbalhaters zoals ik. Dus we zaten gezellig samen met cultuurminnende mensen! Dat gaf toch wel een band!

De Russische schrijfster Svetlana Satsjkova schreef een roman Mensen en Vogels (2020) die recentelijk (2024) in het Nederlands is vertaald door Arie van der Ent. 

Svetlana heeft haar land verlaten toen Rusland in 2014 de Krim annexeerde en de Donbas binnenviel.  Ze verhuisde naar de Verenigde Staten en woont thans in New York. Zij werkt in de journalistiek.

De roman is een familiegeschiedenis. Moeder Tanja heeft twee kinderen, een meisjes tweeling - Lizza en Sasja, en zij heeft een geliefde. In de roman maakt de schrijfster een scherpe analyse van het dagelijkse leven. Het is géén politiek boek, maar politiek klinkt toch wel een beetje door in het werk. De MENS is bijvoorbeeld de vrouw die zich sterk maakt voor de samenleving. De VOGEL is een man die deze samenleving ontvlucht. Met deze roman neemt Svetlana afscheid van Rusland en haar Russische roots. Best dramatisch!

Svetlana op de praatstoel. Ze spreekt vloeiend Engels. 

Svetlana zit haar boeken te signeren, met de vertaler en de uitgever van de Nederlandse editie van haar boek naast haar.

Wat kunnen boekpresentaties van elkaar verschillen van sfeer! Maar van beide boekpresentaties heb ik enorm genoten!

Tot de volgende keer!