VAREN VAN ENKHUIZEN NAAR STAVOREN, 16-06-2022.

Met de trein reisden Leitje en ik naar Enkhuizen, een prachtig vestingstadje aan het IJsselmeer en bekend om zijn Drommedaris. Die toren is de zuidelijke toegangspoort uit 1540; het is een verdedigingswerk bij de ingang van de Oude Haven. Bovenin waren vroeger gevangeniscellen met zelfs een cel voor ter dood veroordeelden. Het carillon stamt uit 1677 en  heeft 44 klokken. Vanaf het station loop je meteen het gezellige, oude centrum in.

We liepen het Zuiderzeemuseum binnen. We mochten er 'gratis' in op vertoon van onze museumkaart.

In de tuin staat een mooi beeld. Het museum herbergt een aantal oude schepen, een verzameling regionale klederdrachten en een tentoonstelling van de schilder Anton Schotel.

Mooie prullenmanden hebben ze in Enkhuizen!

We namen de boot met de naam Bep Glasius naar Stavoren.

De captain luidde de scheepsbel en haalde de loopplank binnen. Terwijl hij naar de stuurhut liep, zagen we nog enkele mooie schepen in de haven voorbij varen. Daarna kozen we zelf ook het ruime sop.

Na tachtig minuten kwam de kust van Friesland in zicht.

Ik liep de dijk van Stavoren nog even op en zag de kustlijn van Noord-Holland in de verte, op 25 kilometer afstand. De kerktoren van Enkhuizen was een héél klein stipje.

Het Vrouwtje van Stavoren. Op de Wikipedia pagina wordt de mooie sage over haar mooi verwoord: "Het vrouwtje van Stavoren of  De weduwe van Staveren is een sage die pas in de 19e eeuw zijn huidige vorm kreeg. Een van de versies van de sage vertelt van een rijke koopmansweduwe in Stavoren die woonde in een huis met gouden vloeren en zilveren muren. Ze bezat meer schepen dan alle kooplieden van de stad tezamen en werd met de dag rijker. Ondanks haar enorme rijkdom was ze niet tevreden, ze wilde het kostbaarste bezit dat er te vinden was en stuurde een schipper eropuit om dat te halen. Deze kwam na lang zoeken thuis met een lading graan uit Danzig, dat hem waardevoller dan goud leek. Het vrouwtje zag het niet als het waardevolste dat er bestond. Woedend vroeg ze: 'Aan welke zijde heb je het graan ontvangen?' 'Aan stuurboordzijde'. 'Gooi het dan aan bakboordzijde in zee!' Een voorbijganger die dat hoorde zei haar dat niet te doen; zou ze ooit zelf in de bedelstand vervallen, dan zou haar het graan wel goud toeschijnen. Hierop haalde zij de gouden ring van haar vinger en gooide hem met een grote boog in zee. Ze voegde hieraan toe: 'Net zomin als ik deze gouden ring ooit nog terug zal zien, zal ik in de bedelstand vervallen.' Op een dag kwam een van haar dienaren naar haar toe met een gevangen vis, met in de maag van die vis haar eigen gouden ring. Vanaf dat moment keerde haar lot. Ten slotte eindigde zij in grote armoede." (Bron: Wikipedia, Het Vrouwtje van Stavoren).

De levensgrote beeltenis van een vis op de kade van Stavoren. Waarschijnlijk refereert dit beeld naar de vis die de dienaar van het Vrouwtje had gevangen - de vis met in zijn maag de ring van het Vrouwtje, dus het moment dat bij haar de rijkdom omsloeg in bittere armoede.

Tegen 19 uur kwam de trein van Arriva het station binnen. We stapten in en reden door het stille, rustieke landschap van Friesland richting Leeuwarden. Hier stapten we op de intercity die ons rechtstreeks naar Rotterdam bracht. 

Heerlijke, relaxte, zomerse dag geweest! Tot de volgende keer!