KORTE VAKANTIE IN ZEELAND, 29 NOVEMBER t/m 2 DECEMBER 2023.

IK BEZOCHT MIDDELBURG, VEERE EN VLISSINGEN. 

MIJN PLUCHE BEREN CANARIO EN BROEKENMANNETJE REISDEN MET MIJ MEE.

In Middelburg had ik een hotelkamer geboekt in De Huifkar op de Markt, vlakbij het Stadhuis.

Bij aankomst kon ik nog niet mijn kamer in, omdat ze nog bezig waren met schoonmaken. Dus ik heb al vast een rondje gemaakt door het historische centrum.

De Lange Jan, de toren die hoort bij de abdij, is gebouwd in de tweede helft van de veertiende eeuw. Het is één van de hoogste torens van Nederland (90,5 meter). 

Beeld ter ere van "De Ringrijder". Ringrijden is een Zeeuwse folklore. Op een galopperend en ongezadeld paard probeert men met een lans door een ring te steken. Het beeld is gemaakt door Gerard Brouwer. 

                                        

Kunstwerk 'The Unveiling', van Sjuul Joosen. Het stelt bronsgieters voor die net een gietstuk uit de mal hebben gehaald en hun werk aanschouwen. Het is een ode aan het gietproces van scheepskanonnen dat vroeger in de abdij plaatsvond. 

Het gotische stadhuis.

Gotisch huis.

Molen "De Hoop".

Molen "De Koning", gebouwd in 1728.

Pannenkoekenhuis "De Kabouterhut". Het is al 40 jaar een begrip in Middelburg. Overmorgen gaan we hier een pannenkoek eten. 

De Oostkerk, thans in gebruik als cultureel centrum voor onder andere concerten. Vrijdagavond gaan we hier naar muziek luisteren.

De dame in de strandstoel is Rebecca. Het is een kunstwerk van Guido Metsers.

IJsbaan voor de jeugd op de markt.

We gaan dineren in het hotel. Potje stoofvlees met friet en salade. Canario (vooraan) en

Broekenmannetje (beetje op achtergrond) eten mee. We hebben alle drie gesmuld! 

Terug op de hotelkamer keken we nog even naar buiten - naar de verlichte Lange Jan. Pal naast de toren scheen de maan. Het deed me denken aan de oude Middelburgse legende: een inwoner zag ineens dat de toren in brand stond. Hij waarschuwde de brandweer. Die kwam snel ter plaatse, maar constateerde helemaal geen brand. Wat bleek? De maan had door de ramen van de toren geschenen en de inwoner had het licht van de maan aangezien voor brand. Sindsdien hebben de Middelburgers een bijnaam: 'Manenblussers'!

We gingen even lekker slapen . . . . .

De volgende morgen pakten we de buurtbus naar Veere. Het was ontzettend mistig. Je zag bijna geen hand voor ogen.

Veere is beroemd om haar 'Schotse huizen'. Sinds de eerste helft van de vijftiende eeuw bestaan er handelsbetrekkingen tussen Schotland en Veere. Dit Zeeuwse stadje werd een 'stapelplaats' voor Schotse goederen, vooral wol, maar ook visserij en nijverheid maakten een belangrijk deel uit van het handelsverkeer. De wol was erg geliefd bij de Vlaamse lakenindustrie. Vanaf 1800 gingen de zaken achteruit. In de eerste helft van de twintigste eeuw was er zelfs spake van dat de historische panden zouden worden gesloopt, maar particulier initiatief wist dit te voorkomen. Halverwege de twintigste eeuw (1950) is de Stichting Veere-Schotland opgericht om de Schotse cultuur in Veere weer onder de aandacht te brengen en de banden tussen beide partijen aan te halen. Er werd 'tartan' ontworpen - een geruite wollen stof waar de Schotse kilt van wordt gemaakt. 

Nog steeds is te zien dat wol belangrijke handelswaar is. Ik heb diverse winkeltjes gezien waar wollen kledingsstukken worden te koop aangeboden worden. 

De Campveerse Toren maakt deel uit van een verdedigingswerk (vijftiende eeuw) om de haven te beschermen. Het is sinds 1967 rijksmonument. Al heel lang zit er een herberg in waar je kunt slapen en heel lekker schijnt te kunnen eten. Veel bekende wereldburgers hebben hier geslapen, zoals Anton Pieck, Charley Toorop en tsaar Peter de Grote (1717). Willem van Oranje verbleef hier meerdere keren en genoot van een bruilofsmaaltijd toen hij trouwde met de Franse prinses Charlotte de Bourbon. 

De zon probeerde uit alle macht de mist 'weg te branden'. Het lukte uiteindelijk gedeeltelijk.

Even opwarmen in "'t Wapen van Veere". De chocola was heerlijk!

Hier (foto boven) is zo'n deken van Schotse wol te zien. De kerstversiering met de roodborstjes vind ik trouwens bijzonder leuk!

De Grote Kerk is een laatgotische kruisbasiliek uit het jaar 1342 ("Onze Lieve-Vrouwe-Vrome-ter Sneeuw"). In 1472 werd het een kapittelkerk. De Grote en Kleine Kerk vormen eigenlijk één geheel. De kerk bleek in de loop van de tijd veel te groot voor de betrekkelijk kleine gemeente als Veere. Vandaar dat de kerk is opgedeeld in tweeën. Ook de ontkerkelijking zorgde voor verval van de kerk. Het gebouw kende vele rampen: stormen, branden, beeldenstorm, leegloop, diverse functies zoals overdekt voetbalveld, militair hospitaal onder Napoleon, opslag, noodstal voor vee tijdens de watersnoodramp van 1953. De Grote Kerk is thans een cultureel centrum (met moderne toiletten!). In de Kleine Kerk worden nog wel erediensten gehouden voor de protestantse gemeente. Veel Schotten liggen begraven op de begraafplaats.

Molen "De Koe".

Veere was, net als Vlissingen, in de Tachtigjarige Oorlog een koningsgezinde stad en werd op 4 mei 1572 ingenomen door de koningsgezinde troepen. Toch waren die troepen niet erg geliefd bij de lokale bevolking, want zij zetten het land onder water en plunderden huizen en boerderijen.

Met de buurtbus, waarin een vrijwilliger aan het stuur zat en die werd ingewerkt door een collega, gingen Canario, Broekenmannetje en ik terug naar Middelburg.

's Avonds gingen we lekker eten in het hotel. Een gevulde vissoep vooraf, gevolgd door het hoofdgerecht, een "Schnitzel Huifkar". Het was zalig!

Na het eten beklommen we de beide hoge trappen naar onze kamer en legden ons te ruste. 

De volgende morgen begaven we ons naar het busstation naast het treinstation. Daar zagen we dat het treinverkeer totaal verstoord was doordat er over een traject van 58 (!) kilometer tussen Vlissingen en Roosendaal op 14 (!) plekken de rails verzakt was door de vele regen van de afgelopen weken. Er ging slechts één trein per uur in plaats van de gebruikelijke drie! En die ene trein per uur reed ook nog eens met een slakkengangetje. Nou ja zeg . . . . . ! Sinds mensenheugenis rijden er treinen tussen Vlissingen en Roosendaal en het regent altijd pijpenstelen in de herfst - het is immers Nederland! -, maar nog nooit is op dit traject zo'n ernstige belemmering geweest door de weersgesteldheid! 

Natuurlijk heeft het de afgelopen tijd ontzettend veel geregend, maar ik vraag mij werkelijk af of hier toch niet een beetje sprake is van onnodig achterstallig onderhoud bij Prorail/NS. . . .

Het herstel zou tot morgenochtend 05:00 uur duren, dus hopelijk zullen we er morgen geen last van hebben als we naar huis gaan. Ik herinnerde me echter dat er een paar jaar terug verzakkingen waren op ander spoortraject in het land en daar hebben de herstelwerkzaamheden maanden geduurd. Ik hield mijn hart dus vast!

Afijn, gelukkig was er een busdienst tussen Middelburg en Vlissingen (drie bussen per uur), dus vandaag konden we de geplande bezichtiging van Vlissingen door laten gaan. 

Een protserig jacht van een multi miljardair . . . . 

Om bij de boulevard langs de Schelde te komen, kunnen voetgangers de sluisjes nemen.

Monument om aandacht te vragen voor de strijd tegen de vervuiling van de (inter)nationale wateren. 

 

Uncle Beach, een groot strand waar veel herinneringsmonumenten zijn ter nagedachtenis van de Slag om de Westerschelde.

Aalscholvers op de palen. In de verte, nevelig, ligt Breskens.

De "Oranjemolen". De molen is helemaal opgenomen in de reeks herdenkingsmonumenten op Uncle Beach.

Er varen veel schepen van en naar Antwerpen. Deze tanker kreeg bezoek van een 'Pilot schip'.

Ter herinnering aan de slag om de Westerschelde tijdens WO II.

Gezicht op de oude stad van Vlissingen vanaf de Groene Boulevard.

Standbeeld van een vissersvrouw.

Rechts het bekende standbeeld van zeeheld Michiel de Ruyter.

Waar je ook loopt, het lijkt wel alsof Michiel de Ruyter je altijd met zijn ogen volgt . . . . 

Standbeeld van een held die drenkelingen in de Westerschelde tijdens een zeer zware storm probeerde te redden. De meeste drenkelingen heeft hij aan land kunnen krijgen, maar helaas zijn er enkele verdronken.

Gevangenpoort. Oorspronkelijk was het een gedeelte van de stadspoort. Er zit nu een restaurant in. Vreemde gedachte dat je lekker zit te eten in een voormalige gevangenis! Ik zou niet echt van mijn maaltijd kunnen genieten bij de gedachte aan de boeven die hier onder streng regime verbleven!

De ferry Vlissingen-Breskens.

Een hotel-restaurant in Belgische handen. We hebben er een heerlijke cappuccino gedronken om weer even warm te worden.

We liepen via de sluizen terug naar het station waar we de bus terug namen naar Middelburg. 

Op de hotelkamer even uitgerust en om 17:15 uur vertrokken in de richting van de Oostkerk voor het bijwonen van het optreden van pianist Feico Deutekom en om een pannenkoek te eten bij de Kabouterhut. 

Eerst streken we neer bij de Kabouterhut, recht tegenover de Oostkerk. De Kabouterhut is een pannenkoekenrestaurant. Het is al 40 jaar een begrip in Middelburg. Ik had een tafeltje gereserveerd omdat het restaurant niet zo groot is en ik het vermoeden had dat meer mensen daar gingen eten voor het concert. De Kabouterhut is een gezellig en uiterst knus restaurant. Het staat er vol met kabouterbeelden en schilderijen van kabouters. Ook Paulus de Boskabouter met uil Oeroeboeroe. Wat heb ik vroeger als kind genoten van die Paulus de Boskabouter serie! Ik heb de boeken nog! 

Er kwamen meer mensen eten, voornamelijk met kinderen. De kinderen waren heel rustig! Ze zaten veel te lekker te smikkelen om te huilen en ruzie te maken! De gespecialiseerde pannenkoeken zijn vernoemd naar kabouters. Mijn pluche beren Canario en Broekenmannetje mochten kiezen. Het werd een Doc pannenkoek, vernoemd naar kabouter Doc, de leider van de zeven dwergen in het sprookje Sneeuwitje. Doc verspreekt zich vaak en keurt diamanten. De doc pannenkoek bestond uit onder andere gehakt en kaas. 

Als dessert namen we een overheerlijke coupe noisette. 

We hebben zalig gesmikkeld! Een ware belevenis!

Het is de lekkerste pannenkoek die ik ooit gegeten heb, in het gezelligste restaurant dat ik ooit gezien heb! 

Na het feestelijke etentje gingen wij naar de Oostkerk. De koepel was rood verlicht om een overleden inwoner van Middelburg te gedenken. 

De kerk dient tegenwoordig als cultureel centrum. Het orgel is nog intact en zal ongetwijfeld mooi klinken. Maar vanavond luisterden we naar een pianoconcert.

Pianist Feico Deutekom trad solo op. Het was een zit/ligconcert. Veel mensen zaten gewoon in een stoel, maar andere concertgangers hadden matjes-dekens-strandstoelen-schapenvachtjes meegebracht en gingen er relaxed op liggen. Eigenlijk had ik een ligplaats geboekt in de veronderstelling dat er matjes uitgedeeld zouden worden, maar het bleek dat je zelf je ligspullen had moeten meenemen. Aangezien die ligspullen niet in mijn mini trolley konden, was het voor mij een zitplaats, maar dat  vond ik helemaal niet erg! 

Feico Deutekom speelde onder andere werken van Philip Glass, Ryuichi Sakamoto, Hania Rani, John Adams, Douwe Eisinga, Arvo Pärt, Max Richter.

Het was prachtig! De akoestiek in deze koepelkerk was bijzonder mooi.  Feico kreeg luid applaus en hij gaf nog een toegift. 

Het was de eerste keer dat ik Feico Deutekom live hoorde spelen. Het smaakte werkelijk naar meer!

Het optreden van Feico Deutekom vormde het laatste programmapunt van ons verblijf in Middelburg. Na het concert liepen we terug naar het hotel voor ons laatste nachtje slapen in Zeeland.

De volgende morgen dropten we de sleutel van onze hotelkamer volgens afspraak in de brievenbus aan de bar en liepen naar het station voor de terugreis naar Rotterdam.

Bij zonsopgang namen we bij het station Middelburg de trein in de richting Rotterdam.

Het was nog steeds hommeles op het baanvak Vlissingen - Roosendaal. Ook bij Dordrecht was er ineens een wisselstoring ontstaan, waardoor we extra moesten overstappen. Door de chaos bij het spoor was het een wereldreis van formaat om thuis te komen, maar het is uiteindelijk allemaal goed gekomen!

Ondanks de terugreis met horten en stoten hebben mijn pluche beren en ik ontzettend genoten van het verblijf in Zeeland. Goed programma geweest met bezoek aan oude steden die alle drie een heel eigen karakter hebben. Mooie afwisseling geweest tussen wandelingen langs mooie plekjes vol historie en cultuur (het prachtige concert van Feico Deutekom), en heerlijk eten in hotel/brasserie De Huifkar en pannenkoekenrestaurant De Kabouterhut! 

Ik heb echt het gevoel veel langer weggeweest te zijn dan de feitelijke vier dagen (drie nachten). En we hebben enorm geboft met het weer: geen regen en geen gladheid door sneeuwval/ijzel!

Kortom: we hebben genoten! We hebben het geweldig naar onze zin gehad in Zeeland!

En ik ben intussen weer een jaartje ouder geworden! 

Tot de volgende keer!