MIJN MOEDER IN MEMORIAM. ZE ZOU VANDAAG 100 JAAR ZIJN GEWOREN! 11-09-2023.

Na een hete plaknacht volgde een prachtige zonsopkomst. 

Het is nog nooit zó warm geweest in september! Een regionale hittegolf, op ééntiende graad nét geen landelijke hittegolf! (Als het in De Bilt vijf dagen boven de 25 graden is geweest en van die vijf dagen zijn er drie dagen met 30 graden of meer geweest, dan heet het 'landelijke hittegolf'. In De Bilt kwam het dus nét niet aan dat criterium - het scheelde dus ééntiende graad). Het is heel bijzonder dat we zo'n heet weer hebben! Maar terwijl ik bezig ben aan deze blog ('s avonds - 11/09/23), slaat het weer om. Het is zojuist begonnen te regenen en er is voor straks en voor vannacht onweer voorspeld. De rest van de week zal het koeler zijn. 

Eerst moest een bezoekje aan de tandarts afgelegd worden om de toko in mijn mond schoon te maken en daarna gingen Leitje en ik op weg naar het Kralingse Bos, waar we een pannenkoek gingen eten bij pannenkoekenrestaurant De Nachtegaal. Wat was het warm! Zweet gutste van mijn gezicht.

Eenmaal aangekomen bij De Nachtegaal zochten Leitje en ik een plekje op het terras in de schaduw en bestelden een pannenkoek met koffie en een extra beker melk om het vochtgehalte in het lichaam op pijl te houden. De pannenkoek met de drankjes kwamen er snel aan. Leitje en ik smulden van de Duo Pannenkoek, met dank aan Ria. Deze pannenkoek was voor de helft zoet en voor de andere helft hartig. We toostten op mijn moeder want zij zou jarig zijn vandaag! 

Mijn moeder en ik kwamen regelmatig in De Nachtegaal om een pannenkoek te eten en zij zou de pannenkoek van vandaag ook heel erg lekker hebben gevonden! Zij is 95 jaar geworden, een mooie leeftijd. Maar missen doe ik haar nog altijd. Gewoon een praatje over het nieuws van de dag, iets leuks vertellen of iets treurigs, een woordje van troost over en weer: het kan niet meer, want ze is er niet meer! Zij laat net als mijn vader een leegte achter. Maar ze is nog altijd in mijn gedachten. Mijn vader en grootouders zijn dat ook nog!

Na de pannenkoek maakten we een rondje rondom de Kralingse Plas.

Aandenken aan het Popfestival in 1970. Ik kan me het Popfestival nog levendig herinneren. Ik was een jaar of twaalf; ik woonde met mijn ouders nog in de flat aan de Aernt Bruunstraat in de Alexanderpolder. Ik sliep al - het was laat op de avond - en ineens schrok ik wakker van oorverdovend harde muziek uit het bos. 

En als ik met mijn moeder naar haar werk fietste - ze werkte in het Bergwegziekenhuis in Rotterdam (het Bergwegziekenhuis bestaat niet meer) -, dan fietsten we door het Kralingse Bos en zagen we de festivalgangers naakt of halfnaakt op de weitjes liggen met heel erg lang haar, hash rokend, lichamen verliefd in elkaar verstrengeld, naast elkaar en op elkaar, blik een beetje lodderig: peace and love. Vreemde sfeer vond ik het en ook mijn ouders vonden het geen gezicht. 

Leitje en ik sloegen de Jericholaan in om op weg te gaan naar de Hortus Botanicus in Kralingen, niet te verwarren met de Hortus Botanicus Trompenburg. We zagen enkele struikelstenen om slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog te herdenken.

De Hortus Botanicus in de Cederstraat bleek echter dicht te zijn op maandag. Wat jammer! Maar wat in het vat zit, verzuurt niet. Een volgende keer dan maar!

Na het hertenkamp was het nog een tunneltje door en spoedig daarna de Alexanderpolder in, waar Leitje en ik wonen. Het was een fijne dag en ik denk dat mijn moeder het ook fijn gevonden zou hebben. 

Tot de volgende keer!