REÜNIE VAN DE VAN REENENSCHOOL (LAGERE SCHOOL), ZATERDAG 11 JUNI 2022.

De Van Reenenschool in Bergen (NH) bestaat 90 jaar! Dat feit werd gevierd met een reünie op zaterdag 11 juni 2022 van 16 uur tot 20 uur. Er hadden zich ongeveer 200 oud leerlingen opgegeven. In het verleden waren er meer reünies geweest. Daarom hadden de meeste klasgenoten elkaar al eens eerder gezien. 

Voordat de reünie begon, heb ik nog een rondje gelopen door het prachtige kunstenaarsdorp om herinneringen op te halen en de prettige sfeer weer eens op te snuiven. Ik heb de eerste negen jaar van mijn leven in Bergen doorgebracht en heb er veel mooie en indringende herinneringen aan. 

Rond 11:15 uur kwam ik met bus 166 in Bergen (Plein) aan. Onmiddellijk werd ik ondergedompeld in het fijne gevoel om weer even 'thuis' te zijn. Ik liep langs de Ruïnekerk, het Huis met de Pilaren, museum Kranenburgh, het huisje ('tiny house', zoals dat tegenwoordig heet) in de tuin van schilder Ponstijn waar ik met mijn ouders woonde, het uitzicht vanaf het Wiertdijkje op de weilanden en de authentieke stolpboerderijen en twee oude molens in de verte, de grote en peperdure villa's, de Zwarte Schuur, een stukje bos . . .  .

't Oude Raedthuys.

Het Huis met de Pilaren, een bekend en sfeervol restaurant in Bergen. Het is een plek waar veel kunstenaars bij elkaar komen. Zeker vroeger was dat het geval. De Belgische Franstalige zanger Jacques Brel heeft er opgetreden op 30 mei 1964. Hij verkeerde in de veronderstelling dat het een grote concertzaal was. Toen hij aankwam, zag hij dat het 'slechts' een café was. Hij ontstak in woede en wilde zijn optreden annuleren. De organisatie heeft hem uiteindelijk toch kunnen overhalen om zijn optreden door te laten gaan, maar hij heeft zijn concert in een uurtje afgeraffeld. Met een zuur gezicht beklaagde hij zich na afloop over de ongeïnteresseerde toehoorders zoals Adriaan Roland Holst die hij op de eerste rij had zien slapen! Binnen hangt nog een foto van Brel op het moment dat hij er optrad.

Een mooie straattegel, "Markt Bergen". Ja, er was vandaag de zaterdagse markt.

Een prachtige haag bij Museum Kranenburgh nodigde mij uit om naar binnen te gaan. Ik kon er 'gratis' binnen op vertoon van mijn museumjaarkaart.

Huize Kranenburgh is het vroegere woonhuis geweest van het burgemeestersechtpaar Van Reenen. Het is een neo - classicistische villa uit 1882. Het is thans een museum met het accent op de Bergense School, zoals Jan Ponstijn. Op dit moment is er een tentoonstelling te zien van de werken van Leo Gestel gedurende de tijd dat hij op het eiland Mallorca verbleef. Hij schilderde volgens de kubistisch expressionistische stijl en er zijn ook kenmerken van het fauvisme in zijn werk terug te vinden. Verder is er nog wat moderne kunst te zien. Bij de ingang zijn mooie beelden te zien en ook in de gigantische tuin staan kunstwerken. De tuin is een lust voor het oog. Een romantisch slingerend paadje leidt de bezoekers rond.

Moderne kunst in de zalen van het museum. Mooi? Nou, niet zo! Maar niet alle kunst hoeft mooi te zijn! Kunst is óók bedoeld om na te denken over wat je ziet. De schilderijen van Leo Gestel vond ik wel heel mooi. De kubistische vormen waren vaak goed te zien, maar ze waren minder ver doorgetrokken dan bij Picasso. Ik heb geen foto's durven maken van Gestel's schilderijen, omdat ik bang was dat mijn fototoestel zou gaan flitsen. De flitsen zouden de schilderijen mogelijk beschadigen.

Op het zonnige en rookvrije terras koffie met een zalig 'Ruïnesteen' gebakje (mokka-hazelnoot). Daarna het leuke pad door de tuin met de beelden en het vijvertje genomen.

Na het bezoek aan Kranenburgh liep ik de Hoflaan verder door en nam ik linksaf het Hemelrijkpaadje dat slingerde door het bos.

Vroeger namen mijn ouders en ik heel vaak het Nachtegalenlaantje.

'Natuurkunst' langs de Buerweg (foto boven).

De rhodondendrons in de Jan Tooroplaan stonden nog vol ornaat in bloei.

Op het Wierdijkje kijk je uit op weiland met boerderijen en molens in de verte.                                  

De eeuwenoude stolpboerderij van de familie Zwakman.

Op de hoek van het Wiertdijkje en de Vincent van Goghweg staat het huis waar schilder Jan Ponstijn heeft gewoond en waar tegenwoordig zijn kleindochter nog woont. Met mijn ouders woonde ik in het kleine huisje in de tuin. We noemden het: "Het Heksenhuisje". Tegenwoordig heet zo'n klein huisje een 'tiny woning'. We sliepen op een bovenkamer in het grote huis.

Het huis van Ponstijn aan de voorkant. Ons 'Heksenhuisje' is tegenwoordig vanaf de voorkant door de begroeiing bijna niet te zien, maar vanaf opzij kan je het zien liggen.

Ik duik mijn foto album even in. Het was de strenge winter van 1963 met maandenlang sneeuw en ijs. De ijsbloemen stonden 's morgens vroeg op de binnenkant van de ramen, zo koud was het! Ik vond die ijsbloemtekeningen op de ruiten prachtig en ging er vaak met mijn vingers langs. Op de slaapkamer hadden we trouwens destijds alleen maar koud stromend water. Ik heb er totaal geen negatieve herinneringen aan - je wist niet beter. Ja, het was koud, ja!

Maar 's zomers in de tuin als het lekker weer was, urenlang tenten maken met oude lappen. En heel vaak tekenles gekregen van "opa" Ponstijn, de schilder.

En hier sta ik met mijn ouders op de foto. Het is meer dan 60 jaar geleden. We zijn allemaal 60 jaar ouder geworden en mijn ouders leven niet meer, maar de sfeer in Bergen is weinig veranderd!

Ik kom weer even terug in het heden en loop langs de Zwarte Schuur terug naar het centrum van Bergen. In de Zwarte Schuur gingen mijn ouders en ik heel vaak naar concerten. Mijn moeder had een stoofje meegenomen om mijn benen op te zetten, want ik was nog zo klein dat mijn voeten niet op de grond kwamen als ik op die grote stoelen voor volwassenen zat. Klassieke muziek live horen is mij dus met de paplepel ingegoten. Ik ga nog steeds met plezier naar concerten in De Doelen in Rotterdam waar ik sinds 1966 woon. Hieronder op de foto: de Zwarte Schuur.

Vlakbij het centrum, aan het Spaansche Pad is de Van Reenenschool gevestigd. De lagere school (de 'basisschool' zoals het primaire onderwijs tegenwoordig heen) is 90 jaar geleden hier gevestigd. Ik heb de school in de eerste drie klassen bezocht, in de periode 1963 - 1966. In klas 1 en 2 bij 'juf' Steenpoorte en in klas 3 bij 'meester' Braaksma. Het schoolgebouw heeft een kubistisch expressionistische stijl naar het ontwerp van architect J. H. Roggeveen. Boven de deur hangt het wapen van Bergen. Het schoolgebouw wordt beschouwd 'als algemeen belang vanwege de architecturale en cultuurhistorische waarde'.

In de zomer van 1966 werd mijn moeder als arts - internist aangenomen in het Bergwegziekenhuis (Dit ziekenhuis bestaat thans niet meer). En later ging mijn vader daar als arts - internist ook werken. Ik ben met mijn ouders meeverhuisd - ik was toen 9 jaar oud. In Rotterdam heb ik mijn schoolopleiding afgemaakt. En ik woon nog steeds in Rotterdam. In Bergen voel ik me thuis, maar in Rotterdam óók. Al is de sfeer in de grote stad natuurlijk totaal anders! Maar ik vond Rotterdam vanaf het eerste begin heel leuk. Flatje met uitzicht en een onvoorstelbare materiële luxe zoals centrale verwarming en badkamer met douche en ligbad!

Terug in Bergen, anno 2022. Er is niets veranderd aan de Van Reenenschool! Ja, er zijn natuurlijk vele generaties na mij op school geweest. Er wordt tegenwoordig judoles gegeven. En les in programmeren. Dat was toen nog niet. Het woord 'computer' bestond 60 jaar geleden nog niet. En er is heden ten dage ruimte voor heel veel creativiteit als handvaardigheid. Het is nog steeds een leuke school. Als je elkaar weer tegenkomt, is er meteen weer die oude, vertrouwde kameraadschap! Ik ben er trots op dat ik op de Van Reenschool heb gezeten!

Het lokaal van de eerste klas, destijds in de jaren 60 (foto boven).

Het lokaal van de tweede klas (foto onder).

Het lokaal van de derde klas (foto onder).

En hieronder de leslokalen binnen zoals ze er nu uitzien. Vroeger 'streng' netjes met tafeltjes en stoeltjes in rijen, zoals alle leslokalen er toen uitzagen.

Ohh, dat muurtje op het schoolplein! Niets veranderd! Met mijn schoolgenootjes was ik daar regelmatig aan het knikkeren. Op een gegeven ogenblik had ik gewonnen. Met zakken vol knikkers kwam ik thuis - ik wist niet hoe ik met die enorme hoeveelheid knikkers thuis moest komen!

Mooie creatieve dingen maken de kinderen die nu op de school zitten! (Foto boven)

Het mooie glas in lood boven de hoofdingang (Foto boven).

Om 16 uur werden we in stijl verwelkomd (Foto onder).

Het huidige schoolhoofd, Wijbe van der Meer. Het schoolhoofd in de jaren 60 was 'meester' Simons.

'Juf' Steenpoorte, op foto met de rode jurk. Samen met Iris en Frans, twee klasgenoten.

"Waar sta ik op de klassefoto?"  

"Oh, daar sta jij!"

"En dat is . . . !"

". . . die kon vandaag niet komen!"

"Oh, wat jammer!"

"Ja, dat ben jij. En dat ben ik hier!"

Verjaardagsfeestje, jaren 60 bij mij thuis. Ria (in witte trui) op reünie niet gezien maar tijdens het etentje na afloop met de klasgenoten in Het Huis met de Pilaren, wél. Elkaar toch even gezellig gesproken!

En Caroline (met blauw/wit gestreepte jurk en bril; ze staat te praten met het gezicht naar ons toe).

Frank was er ook!

Tegen 19:30 uur ging onze klas richting Het Huis met de Pilaren. Daar stond een grote tafel voor ons klaar voor een gezellig etentje. Om 20:38 uur zou de bus pas teruggaan naar Alkmaar - dan zou ik om 23:30 thuis zijn; het is toch best wel een eindje reizen tussen Bergen en Rotterdam. Ik veronderstelde dat ik de bus van 20:38 uur nog goed kon halen: twee uur uittrekken voor het etentje achtte ik goed te doen. Tijd zat! Niet dus! Om 20:15 uur werd het eten pas op tafel geserveerd en toen kwam ik in tijdnood. Snel eten en toen toch nog de bus gemist, omdat ik mijn handtas had vergeten mee te nemen met OV chipkaart, fototoestel en huissleutels. Terug naar het Huis met de Pilaren. Gelukkig ben ik toen even met de auto naar Alkmaar gebracht! Heel erg aardig - dank je wel! 

Bijna twee uur op je eten wachten vond ik eigenlijk wel een beetje aan de lange kant - zou Jacques Brel in de jaren 60 toch niet een heel klein beetje gelijk hebben gehad?, dacht ik bij mijzelf, toen ik zijn ingelijste foto aan de muur zag hangen. . . . .