EXCURSIEREIS ITALIË (TOSCANE): 04-04-22 tot en met 13-04-22, Bolderman / EffeWeg.

Op maandag 4 april 2022 om kwart voor zes 's morgens werd ik bij Capelse Brug (Rotterdam) met de servicelijn van Bolderman/EffeWeg opgehaald. In het plaatsje Zeeland verzamelden zich alle servicebussen uit het hele land en kregen we koffie/thee aangeboden. Daarna stapte alle reizigers die een reis hadden geboekt bij Bolderman/EffeWeg, in hun eigen bus. 

Wij stapten met onze zesentwintigen in de bus naar Italië -Toscane.  Heen - en terugreis van twee dagen via de Alpen (Brennerpas en Innbrück) en de Dolomieten met tussenstop in hotel Sonnenhang in Dörndorf (Beieren) en vervolgens naar ons uiteindelijke Hotel du Parc et Regina in Montecatini Terme (Italië, Toscane). 

We gingen uit Nederland weg met regen, maar boven de Alpen trok te lucht open en werd het heerlijk weer.

"Met de vlam in de pijp scheur ik door de Brennerpas. Met mijn dertig tonnen diesel, ver van huis, maar in mijn sas. En dan moet ik even denken aan mijn vrouw die op mij wacht". Met dit liedje van Henk Wijngaard in gedachten reden we door de Brennerpas. Henk Wijngaard is de 'koning' van de truckersliedjes. Hij is de 70 gepasseerd en treedt nog steeds op. Recentelijk heeft hij zijn eerste protestliedje geschreven, waarin hij een flinke veeg uitdeelt tegen Poetin die momenteel een oorlog voert tegen Oekraïne. 

Henk Wijngaard denkt aan zijn vrouw, maar ik denk even aan Hannibal, de generaal uit Carthago die als tegenstander van de Romeinen in de Tweede Punische Oorlog (218 - 201 voor Christus) de Alpen over stak. Niet met auto's. Niet met trucks. Niet met luxe touringcars. Er waren toen nog geen mooie Autostrada's, geen viaducten of tunnels. Geen gezellige dorpjes op de berghellingen. 

Generaal Hannibal trok de Alpen over met . . .  een kudde o.l.i.f.a.n.t.e.n! 

Ik zou zijn leger met 30.000 men en 37 olifanten wel eens voorbij hebben zien trekken over de besneeuwde berghellingen! Ik denk dat hij op zijn beurt met opperste verbazing naar ons had gekeken in onze heerlijk comfortabel rijdende bus met koffie/theebarretje, een WC en een slaapplekje voor de chauffeur; onze bus die steeds langs de ellenlange kolonne trucks suisde! Het is wetenschappelijk bewezen dat Hannibal echt met olifanten de Alpen over is getrokken, want er is onder de laag sneeuw en ijs goed geconserveerde olifantenpoep gevonden. De ouderdom van die poep kwam overeen met het tijdperk waarin Hannibal de Alpen overtrok. 

In Beieren hadden we een overnachting in hotel Sonnenhang en daarna reden we verder naar Toscane, waar we ons definitieve hotel, Hotel du Parc et Regina, hadden in Montecatini, een echte badplaats van de oude stempel.

Het hotel was smaakvol ingericht met een ouderwetse Otislift waarbij je twee deurtjes door moest. Gemakkelijk was het niet, maar wel heel leuk! Het hotel straalde de oude badplaatssfeer uit, met beelden op het terras.

En binnen een collectie van vazen en potten van het type 'Tussen kunst en kitsch', oude radio's en miniatuur autootjes in een vitrine. Mijn opa zou dol geweest zijn op dit hotel. Helemaal zijn stijl! En ik vond het hotel ook prachtig. Fijne, ruime kamer met uitzicht op een toren.

Heerlijk eten en prettige bediening. De hoofdober sprak zelfs een beetje Nederlands! Halverwege hadden we een heerlijke Toscaanse avond! Lekker hoor! We werden in de watten gelegd!

René, onze chauffeur/reisleider, maakte de bus even schoon.

Dag 3. Onze eerste excursiedag. Het stadje Sienna en daarna San Gimignano. Vanuit de bus zagen we in de verte, tegen de helling, al de middeleeuwse torens van San Gimignano liggen.

Maar eerst Sienna, de middeleeuwse tegenhanger van Florence.

Tijdens de stadswandeling greep de 'klauw' van de artrose me ineens bij de rug. Terwijl ik de pijn voelde opkomen, viel ik, ogenschijnlijk zonder aanleiding, want ik struikelde nergens over. Maar ik bleek toch wat hele lichte duizelingetjes te hebben. En als ik het naging, had ik die in de afgelopen recente dagen ook al. Tijdens de twee dagen van de heenreis was het bijna de hele dag stilzitten in de bus en vandaag voor het eerst weer echt lichaamsbeweging tijdens het wandelen, omhoog-opzij-achter kijken, opletten, 50 meter lopen, stilstaan, weer 20 meter lopen, stilstaan: funest voor mijn rug! De rugpijn is niet meer weggegaan en ik heb het verdere programma voor mijzelf ietsje aan moeten passen. Toch heb ik gelukkig ongeveer 90 procent van het reisaanbod kunnen meemaken. Na de eerste stadswandeling was het even bijkomen op een terrasje en genieten van een cappuccino met een heerlijke Italiaanse pizza waar Dr. Oetker echt niet aan kon tippen!

Na de lunch liepen we terug naar de bus. Mooie besjes aan een struik gezien!

En daarna met de bus naar de San Gimignano met haar hoge middeleeuwse torens. Gezien mijn rugklachten deed ik zelf de stadswandeling in mijn eigen rustige tempo.

Dag vier: vrije dag. Op loopafstand van het hotel in Montecatini was een funicolare. Gezeten op één van de houten bankjes liet ik mij naar boven brengen. Daarboven was het uitzicht fantastisch. En ook meteen een stuk koeler. 

Een liefdesslotje. Je ziet ze vaker. Op één van de bruggen in de Seine in Parijs hingen zó veel slotjes, dat de brug onder het gewicht van die slotjes dreigde in te storten. Daarom heeft de gemeente Parijs besloten om de slotjes weg te halen. Hier hangt het gelukkig nog niet zo vol!

Dag vijf. Met de boot Moby Niki staken we over naar het eiland Elba, waar Napoleon Bonaparte gevangen heeft gezeten.

In dit huis op het eiland Elba zat Napoleon Bonaparte gevangen. Het zag eruit als een paleisje. "Klein Versailles" zou ik zeggen! Napoleon wist te ontvluchten en kwam weer aan in Frankrijk, waar hij opnieuw de macht greep. Later werd hij voor de tweede keer verbannen, nu naar het eiland Sint Helena. Daar kon hij niet ontkomen. Hij is er gestorven. Floortje heeft in haar TV programma een keer Sint Helena bezocht; het is werkelijk het einde van de wereld!

De adelaar was het teken van Napoleon (foto boven). Op de foto hieronder de letter N op de front van het huis. Napoleon hoefde alleen maar met de letter N te ondertekenen, want iedereen wist immers wie hij was!

Voor de ingang een mooi sinaasappelboompje. Napoleon was dus van alle gemakken voorzien. Maar ja, het verlangen naar macht begon toch weer te kriebelen . . . . . . .

Napoleon's huis had een voorname oprijlaan. Dat hebben gevangenen niet altijd!

Met de Mobi Niki gingen we terug naar het vaste land. De overvaart duurde een uurtje.

Wij stapten lopend de boot in, links de lokale gids. De bus ging apart de boot op.

Masker op boot.

Daar zit Leitje, mijn pluche beer. Hij is ietsje zeeziek!    

Wij waren de boot al af. En daar kwam René de bus uit de boot rijden!

Iedereen weer compleet! Instappen maar!

Zesde dag. We gingen vandaag naar Florence. Een deel van de groep ging mee met een lokale gids. Maar gezien mijn hevige rugpijn trok ik er alleen op uit, lekker in mijn eigen tempo en in alle rust.

Op het terrasje van John Borno een lekkere 'cafe latte' gedronken. Op de minuut kwam er een bedelaar langs. "Signora, per favore . . . . ".

Op een ander terrasje stond een lokkertje op tafel. Maar ik ben doorgelopen, omdat ik nog een heleboel wilde zien van Florence.

Ja! Daar hebben we de kathedraal!

Sommige regenputjes zijn heel mooi!

Ik sta er ook op! Florence, here I was!

Zwevende dag. We mochten vandaag uitslapen. Aan het einde van de morgen vertrokken we met de bus naar Montecarlo (Zo heet dit plaatsje in Italië). Hier bezochten we een wijnproeverij en een olijfboomgaard. Er werd ons veel verteld over het maken van wijn en olijfolie. Aansluitend hadden we een lunch waarbij liefhebbers diverse soorten wijn mochten proeven.

De Nederlands sprekende gids legde veel uit. Zij was half Italiaans. Ze had van haar Nederlandse oma Nederlands geleerd. 

Leitje at en dronk ook lekker mee. Hij was ietsje aangeschoten!

Mooi servet, in stijl!

Aan tafel was het geanimeerd! Iedereen een tikkie licht in het hoofd door alle wijn!

Na de heerlijke Toscaanse lunch gingen we naar de marmer groeve van Carara. Eerst een stukje met onze eigen bus, daarna verder met jeeps, kronkelend over een weggetje langs steile dieptes. We stonden meteen weer nuchter op onze benen!

Het is géén sneeuw die we hier op de bergen zien. Het is marmer!

Opgeslagen blokken marmer op een werkplaats in de buurt.

We kwamen steeds dichter bij (foto boven). Op foto hieronder: werktuig.

Het laatste, steile stukje gingen we met jeeps naar boven (en daarna weer naar beneden).

Het uitzicht was adembenemend! In de verte: de zee.

De blokken marmer worden op maat uitgehakt. Voor het uithakken is water nodig. Het is een tamelijk riskant werk. De technieken om de blokken te breken, zijn wél vooruit gegaan, maar desondanks gebeuren er toch nog af en toe ongelukken.

Onderweg terug naar het hotel, in onze bus, zagen we nog een mooi aquaduct (foto's hieronder).

Dag acht: Lucca en Pisa. Eerst Lucca: 

Maar eerst maakte René zijn bus weer even mooi schoon!

Het huis van  componist Puccini (foto boven). Op foto hieronder zijn beeltenis.

Eigenaardig, eigentijds kunstwerk . . . . . 

We kwamen weer bij elkaar bij het afgesproken punt bij de stadswallen waar de bus ons oppikt. Ik vond Lucca erg mooi en gezellig. De stad deed mij een beetje denken aan Brielle en Gorinchem, zo met de intacte stadswallen en het oude centrum! We reisden door naar Pisa, onze laatste visitepunt van deze Italiëreis.

We vertrokken weer met het treintje naar de bus. En met de bus gingen we terug naar het hotel voor ons laatste nachtje in Italië. Onderweg zagen we nog even Montecatini hoog (waar je met het kabelbaantje komt!) tegen de helling van de berg liggen.

En toen ving de terugreis aan! Eerst de Dolomieten over.

En na de Dolomieten kwam de Po-vlakte. Zo vlak als een dubbeltje! En daarna het hooggebergte van de Alpen. De Brennerpas met de eindeloze colonne vrachtwagens . . . "Met de vlam in de pijn scheuren we door de Brennerpas. Met onze dertig tonnen diesel coach, ver van huis, maar in onze sas. Met de vlam in de pijp op deze prachtig mooie dag. En dan moeten we even denken aan het thuisfront dat op ons wacht . . . ". 

Zie ik daar nou olifanten op de berg lopen? Ik keek nog eens goed. Nee, natuurlijk niet! Ik was even ingedut en had gedroomd over Hannibal!

Innsbruck op foto boven.

We hadden een leuke rust in het plaatsje Rattenberg, gelegen aan de rivier de Inn. Heerlijk ijs gegeten!

Bij de vóór laatste stop nog even sporten. . .  Maar wel voorzichtig met die zere rug!

En dan de allerlaatste stop - bij Winningen, bekend om de Moseltalbrücke. Daar kwam een klein lief beertje mee. Ze heet Signora Elba.

En daarna waren we al gauw in Nederland. In het plaatsje Zeeland kregen we nog een heerlijk afscheidsdiner aangeboden. Daarna stapten we allemaal in onze lijnbus terug naar huis.

Ik kijk terug op een heerlijke reis. Heel veel gezien. Een afwisselend programma. Gelachen. Een collegiale groep: we hielpen elkaar soms door een moeilijk momentje heen. Het eten en de bedden in de hotels waren goed. De chauffeur/reisleider was prima: hij reed heerlijk en hij legde veel dingen uit. 

Het was de eerste reis voor de EffeWeg/Bolderman na de Coronacrisis. 

Het voelde heel goed dat de wereld weer is open gegaan en dat we weer op reis mochten gaan!