De RET bus brengt Leitje en mij naar het Noordereiland waar we uitstappen in de Meeuwenstraat op het zuidelijke punt van het Noordereiland (Rotterdam).Van daar uit lopen we het hele Noordereiland rondom. Vanaf elk punt van het eiland zijn de vergezichten super prachtig. Overal rondom verrijzen wolkenkrabbers. Eén van de nieuwste wolkenkrabbers is de Zalmhaventoren - het hoogste gebouw van de Benelux. Daarmee vergeleken is het eerste witte, logge gebouw van de Erasmus Universiteit uit de jaren 70 van de vorige eeuw een dwergje - dat gebouw van de Erasmus Universiteit was vroeger een in het oog lopende mastodont, maar valt nu bijna in het niet met al die hoge kolossen erom heen. En wat denk je van Het Witte Huis? Dat gebouw uit 1897 gold lange tijd als DE wolkenkrabber van Nederland, ja zelfs van Europa. Het toppunt van modernisme! Honderdvijfentwintig jaar later is Het Witte Huis een lilliputter geworden - bijna ridicuul klein - maar nog steeds een dame van allure qua vormgeving!
De Meeuwenstraat op het Noordereiland geeft aan de wandelaar de gelegenheid om zich te vergapen aan een prachtig uitzicht op de Erasmusbrug (of wel "De Zwaan" op zijn Rotterdams), de Kop van Zuid met al haar wolkenkrabbers en de noordkant van de stad waar ook de ene na de andere wolkenkrabber verrijst, met de Zalmhaventoren als nieuweling.
De nieuwe Zalmhaventoren: het hoogste gebouw van de Benelux.
De watertaxi scheurt van hot naar her!
Op de foto hieronder zien we naast de dikke woontoren een roodachtige wolkenkrabber, "The Red Apple" - hier wonen veel expats.
Hieronder zijn ze ook te zien, rechts naast de Zalmhaventoren. Tussen de Zalmhaventoren en De Hoge Heren staat het gebouw van de Erasmusuniversiteit uit de jaren 70 - je ziet hoe klein dat gebouw nu lijkt!
Op de achtergrond de Willemsbrug, oftewel "Rooie Willem".
De watertaxi scheurt weer langs met duizelingwekkende snelheid.
Op het Antwerps hoofd staat een scheepshoorn, een kunstwerk uit 2006, naar het idee van Michiel van Brakel.
Op de foto boven is de nieuwste toren te bewonderen (noordkant)! Net af!
De Hef op de foto's boven.
Op beide foto's hieronder een muurfoto van de vroegere spoorbrug. Deze spoorbrug is al weer lange tijd geleden afgebroken. De treinen rijden nu door een tunnel. Toen de treinen nog over de brug reden en je in de Laurenskerk naar een orgelconcert luisterde, hoorde je om de paar minuten een luid 'rrrrrrrr- boemeleboelemboem' van de treinwielen die over de brug gingen - en je voelde de trillingen ook. Oh, wat werd daar over geklaagd! En oh, wat was het heerlijk stil toen de treinen ondergronds gingen! Maar de mooie ijzeren bogen zijn helaas weg (oh heimwee naar vroeger!).
De watertoren op het terrein van De Esch in Kralingen.
De Van Brienenoordbrug in de verte.
De Russische uitvinder en ondernemer Achilles de Khotinsky (Sint Petersburg, 1850 - VS, 1933) had een accu - en gloeilampenfabriek op het Noordereiland. Het bracht licht in de huizen. De welvaart werd daardoor vergroot.
De Wilhelminafontein op het Burgemeester Hoffmanplein uit 1898 is geplaatst om de inhuldiging van koningin Wilhelmina te memoreren. Het is een ontwerp van prof. dr. Henri Evers die ook het Stadhuis van Rotterdam heeft ontworpen. In mijn wijk (Prins Alexanderpolder/Het Lage Land) is een straat naar Henri Evers vernoemd. De beelden zijn van Simon Miedema die ook de beelden heeft ontworpen voor Het Witte Huis. De inscriptie op de fontein luidt: "Hulde aan Koningin Wilhelmina der Nederlanden bij Hare troonsbestijging". De fontein is een tijdlang verwijderd geweest, omdat de wortels van de kastanjebomen het beeld beschadigden en het kunstwerk werd bestookt door vandalen. Na restauratie is het later teruggeplaatst!
Op de foto's hieronder is de Stieltjeszuil te zien. Het is een kunstwerk om de waterstaatkundige ingenieur Thomas Joannes Stieltjes (1819-1878) te herdenken. Stieltjes is de architect van de aanleg van de havens van Feijenoord. Hij is belangrijk geweest voor het bestaan van het Noordereiland.
In één van deze huizen in de Van der Takstraat woonde mijn opa als student op kamers. Hij heeft daar mijn oma leren kennen. De huizen hadden toen nog bedsteden. In mijn verhalenbundel Bijzondere Alledaagse Dingen heb ik het verhaal opgeschreven dat mijn moeder mij een keer vertelde hoe die ontmoeting tot stand kwam:
"Reep chocola. Het is zomer 1920, Van der Takstraat - Noordereiland Rotterdam. Van de Zwaan en van Rooie Willem heeft niemand nog gehoord, maar de Van der Takstraat straalt allure uit door de hoge bomen aan weerszijde van de brede straat. De wereld herstelt zich van de Eerste Wereldoorlog. Nederland was dan wel neutraal gebleven, economisch gezien was het niet erg florissant. Juist in die tijd was bijna een hele generatie jongen mannen weggevallen door de Spaanse griep. Mijn opa was de Spaanse griep ontsprongen. Hij huurt een zolderkamertje, goedkoop. Hij is net van school af en werkt als klerk bij een verzekeringsmaatschappij, zijn eerste baantje. Er zit toekomst in het verzekeringswezen. Hij heeft niet genoeg schooldiploma's en schrijft zich in voor aanvullende avondcursussen wiskunde en boekhouden. Baan en avondstudie: dat is hard werken! Mijn oma woont bij haar ouders, een verdieping lager. Zij ziet iedere dag een mooie jonge man 's morgens om half negen naar beneden komen en 's avonds om zes uur weer naar boven gaan. En dan zit hij de hele avond te studeren op iets moeilijks met cijfers. Zo'n knappe, ijverige jongen mag af en toe best een beetje verzorgd worden! Dus stommelt mijn oma de steile zoldertrap op, klopt bescheiden op de deur en schuift hem voorzichtig op een kier. Mijn opa kijkt blij verrast op vanuit zijn wiskundeboeken en ziet een bloedmooie jonge vrouw in de deuropening staan. Ze heeft wat in haar hand. "Dag meneer! Sorry dat ik u even stoor. Ik woon hier beneden, een verdieping onder u. U werkt zo hard. Dat vind ik erg knap van u. U bent vast toe aan iets lekkers. Alstublieft . . .". Mijn oma legt voorzichtig de reep chocola op het wiskundeboek van mijn opa en trekt zich meteen terug. Mijn grootvader glimlacht. Hij haalt meteen een partje chocola uit de verpakking. Nu pas merkt hij dat hij honger heeft. Terwijl hij eet, voelt hij de energie uit zijn tenen omhoog komen en langzaam door zijn hele lichaam trekken. De anti-oxydanten in de chocola en het liefdevolle gebaar van mijn oma doen dus blijkbaar prima hun werk! Het is enkele maanden lager. Mijn opa werkt en studeert. Mijn oma woont nog altijd op de verdieping lager. Zij stommelt nu iedere avond de trap op naar zolder met een reep chocola. En steeds klopt zij netjes aan en duwt de deur zachtjes open om mijn opa niet te laten schrikken. En elke keer kijkt mijn grootvader glimlachend op van zijn boeken. Die glimlach wordt breder en breder. "Dag! Ik kom nu zo vaak bij je langs en ik heb mij nog steeds niet voorgesteld. Ik heet Jannetje. Hoe heet jij eigenlijk? Wat doe je voor cursus? Is het moeilijk?" "Ik heet Richard. Ik werk bij een verzekeringsmaatschappij. Het is leuk werk maar ik wil hoger op komen. Daarom volg ik aanvullende cursussen wiskunde en boekhouden in de avonduren. Over zes maanden hoop ik examen te kunnen doen. Dan kom ik in aanmerking voor positieverbetering. Ik vind het leuk dat jij mij iedere avond chocola komt brengen. Wat doe jij eigenlijk?" "Ik werk halve dagen als secretaresse bij het Havenkantoor. Ik ben in de Verenigde Staten geboren. Mijn ouders hebben in de Verenigde Staten gewoond. Zij hoopten geluk te vinden, maar mijn vader kreeg heimwee. Daarom zijn wij naar Nederland teruggekomen". De tortelduifjes eten samen de reep chocola op. Jannetje stopt een partje in de mond van Richard. Richard stopt een partje in de mond van Jannetje. Daarna is het toch echt weer tijd dat mijn opa verder moet studeren. Mijn oma moet ook nog iets aan het huishouden doen, want daar ben je immers nooit mee klaar! De tijd gaat voorbij. Mijn grootvader doet examen en slaagt. Hij krijgt eindelijk zijn fel begeerde baan als actuaris bij zijn verzekeringsmaatschappij. De dagelijkse chocoladebezoekjes van Jannetje heeft de liefde tussen mijn oma en opa doen opvlammen. Ze trouwen en slapen nu in de grote bedstee op de verdieping waar mijn oma voorheen al woonde. Hun huwelijk wordt bekroond met een dochter en bijna een halve eeuw later met een kleindochter."
En die kleindochter ben ik dus!
(In mijn verhaal heb ik de namen aangepast om de privacy te waarborgen, ook al zijn mijn grootouders overleden. Tussen twee haakjes: de verhalenbundel is bij mij nog te verkrijgen!).
Foto hierboven: doorkijkje op de wolkenkrabbers op de noordkant van Rotterdam als je in één van de straatjes op het Noordereiland loopt. Die wolkenkrabbers stonden er natuurlijk nog niet toen mijn opa en oma in de Van der Takstraat woonden!
Op de foto boven een mooi geveltje. En op de foto hieronder een mooi pand.
En boven de oude huizen van het Noordereiland is de nieuwe Zalmhaventoren te zien.
Nog enkele laatste blikken op "De Zwaan". . .
Het Noordereiland heeft zijn gezellige en kleinschalige karakter van vroeger behouden, maar rondom heeft de stad Rotterdam zich enorm in de hoogte ontwikkeld. Ik moet denken aan mijn grootouders. Ze zouden hun ogen uitgekeken hebben als ze nu nog geleefd zouden hebben. Vooral mijn opa zou de moderne wolkenkrabbers prachtig gevonden hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten