WOERDEN - KOCKENGEN, NS WANDELTOCHT, 01-05-2021.

Vandaag reisde ik per trein met Leitje op de rug naar Woerden. We gingen de NS wandeling maken tussen Woerden en Kockengen. De route loopt eigenlijk nog vijf kilometer door tot Breukelen, maar ik heb de tocht vroeger al eens gelopen en ik vond toen het stukje tussen Kockengen en Breukelen wat aan de saaie kant. Bovendien loop ik niet meer zo veel kilometertjes als vroeger, omdat de artrose in mijn rug me parten speelt. Woerden - Kockengen is twaalf kilometer en dat vind ik op dit moment qua afstand meer dan genoeg. De route tussen Woerden en Kockengen is werkelijk prachtig! Vanuit het station Woerden hadden we eerst nog even een mooi gezicht op de stad. Bij het Jaagpad sloegen we rechtsaf en liepen daarna zes kilometers langs de Oude Rijn. Deze rivier vormde vroeger de noordgrens van het Romeinse Rijk. Woerden was vroeger een grensfort, Castellum Laurum. Het Jaagpad langs de Oude Rijn is het eerste lange afstandsjaagpad in Holland en dateert uit 1664. Fruitbomen in bloei en vele bloemen, een lammetje, een zwaan, moeder fuut met drie jongen, knotwilgen, mooie villa's . . . . 

Na het Jaagpad langs de Oude Rijn sloegen we bij De Putkop linksaf de polder in, Gerverscop. Het is hier een stiltegebied. De naam 'cop' in Gerverscop verwijst het het verkavelingspatroon in dit gebied. In de NS beschrijving staat daar het volgende over: "Strokenpatroon. Op de topografische kaart is het typische strokenpatroon van dit polderlandschap goed te zien. Rechte sloten, soms wel acht meter breed, doorsnijden het gebied en verdelen het lang in regelmatige lange stroken. Het strokenpatroon herinnert aan de ontginning van dit oude veengebied, zo'n 1000 jaar geleden. Dit gebeurde gewoonlijk bloksgewijs vanuit de hogere delen langs de Oude Rijn of de Vecht of vanuit door het veen gegraven boerderijstroken of 'copen' genoemd. Het woord 'cope' is in veel plaatsnamen nog terug te vinden: Gerverscop, Heicop, Nieuwkoop".

In de verte zagen we kasteel Zuilen in Haarzuilen (bij Utrecht) liggen.

Niet lang na Gerverscop namen we het paadje langs de Hollandse Kade. De NS beschrijving zegt daarover het volgende: "Kaden. De Hollandse Kade is een van de karakteristieke kaden in het Hollandse en Utrechtse veenweidengebied. Een kade is een lijnvormige, aarden waterkering van gerichte hoogte. Een kade moet de bij de ontginning in cultuur gebracht gronden beschermen tegen wateroverlast. Kaden werden vaak beplant met geriefhout. Paden over de kaden dienden tevens als schouwpad. De kaden bleven in gemeenschappelijk eigendom en beheer van de boeren". 

Nou, we kwamen hele stukken met geriefhout tegen! Dat hout lag zelfs een keer in een grote stapel midden op het pad. We hadden moeite om er overheen te komen. Het hout geeft natuurlijk bescherming tegen kleine knaagdieren en zorgt ervoor dat wielrenners het pad niet nemen. 

Na het smalle kadepaadje waar je goed moest kijken waar je liep, kwamen we uit op een geasfalteerd breder kadepaadje, waar fietsers mochten rijden. We gingen hier rechts af en zagen een zwaan op zijn nest. Een slordig nest, zoals het betaamt bij zwanen! De ouder deed wel zijn (haar?) best om het nest wat te fatsoeneren. In het nest lagen drie enorme eieren! Ik vermoedde dat er nog een vierde in lag, maar dat kon ik niet goed zien. Een klein vogeltje vloog heel snel voor ons langs en streek neer op een tak. Het vogeltje was niet groter dan een handpalm en had een klein wipstaartje. Een winterkoninkje! En ineens vlogen er vanuit een weiland een groep grutto's op. "Grutto, grutto, grutto!" Ik moet aan mijn vader denken. De grutto was zijn lievelingsvogel. Fietsend naar zijn werk langs een weiland vlakbij Capelle aan den IJssel hoorde hij ze ineens als ze teruggekomen waren in Nederland. "De grutto's zijn er weer!", vertelde hij enthousiast als hij 's avonds thuis kwam. "De lente is begonnen!"

In de verte zagen we nu Kockengen al liggen met zijn kerktoren en molen. Aan het einde van de Kade, liep de officiële route door over een pad, maar wij waren een beetje moe geworden en liepen meteen linksaf, recht op Kockengen toe. Het stadje kwam steeds dichterbij.

In dit voormalige kerkje zit thans een vestiging van Abrona, een horeca keten waar mensen met een beperking in de bediening werken. Helaas nu door de corona maatregelen gesloten.

We hadden trek gekregen en bij een viskraam namen we een lekker broodje haring met uitjes. Daarna was het tijd om op de buurtbus te stappen. De bus in de richting van Breukelen kwam er het eerste aan, dus die hebben wij genomen. In Breukelen bewonderden we nog even de Kortrijkse Molen (een wipwatermolen) die naast het grote Van der Valk hotel staat. We moesten nog een kwartiertje op de trein wachten en namen bij snackbar 'Ed Kroket' nog even een lekker bakkie koffie. Daarna was het een rechtstreekse treinrit tot Rotterdam Alexander. We hebben genoten van deze afwisselende wandeltocht door het historische stukje Nederland!